De Bende van Jan de Lichte - Seizoen 1

De Belgische serie De Bende van Jan de Lichte doet denken aan Robin Hood. De serie is gebaseerd op een boek van Louis Paul Boon. Het bekende thema is

De Bende Van Jan De Lichte is een goed avonturenverhaal.

het stelen van de rijken om het daarna aan de armen te geven. Gelukkig weet deze televisieserie een ander beeld neer te zetten. Al was het maar omdat Jan De Lichte (Matteo Simoni, Callboys) helemaal niet zo'n grote held is. Hij wordt regelmatig en nogal makkelijk gevangen genomen. Komt regelmatig wat sullig over en wil slechts tegen wil en dank de regie pakken. Bovendien is de bende iets minder van Jan dan de titel doet vermoeden.

De Bende van Jan de Lichte is een goed avonturenverhaal. Het heeft alle kenmerken die dit genre nodig heeft. Sterk is het onderscheid tussen arm en rijk. De armen zijn grotendeels de bannelingen die door hun vodden, maar ook door hun vieze handen en tanden goed neergezet zijn. De rijken zijn de pruiken. In die tijd was een pruik namelijk een teken van welvaart. Dan hoorde je bij de notabelen van de stad. De arrogantie van de macht wordt tekenend neergezet. Het langzaam opbloeiende verzet komt pas echt tot stand wanneer Jan terugkeert.



De Bende van Jan de Lichte geeft een realistischer beeld van de werkelijkheid dan veel andere kostuumdrama's. Het avonturenverhaal vervalt niet in een potje schermen met zwaarden en ongekende heldendom. Natuurlijk wordt er een hoop gedramatiseerd en geromantiseerd, maar de aanwezigheid van bijvoorbeeld

De Bende Van Jan De Lichte geeft een realistischer beeld van de werkelijkheid dan veel andere kostuumdrama's.

ziekten, de armoede en de blik van de welgestelden op mensenlevens lijken realistisch. Mogelijk wordt dit laatste het best weergegeven door de rol van Baru (Tom Van Dyck, Met Man En Macht). Oorspronkelijk een man die empathie kent voor de wereld om hem heen, maar die langzaam steeds verder corrumpeert door de situatie en de machtsstrijd waarin hij belandt.

Een paar kritische noten zijn er echter ook te plaatsen. Het verleden van Jan achtervolgt hem. Hij lijkt een hand te hebben in de dood van vriend en collega militair Emiel. Het blijft lang onduidelijk waarom Jan er zo geheimzinnig over doet. Wanneer het verhaal naar buiten komt is het zo onwaarschijnlijk dat het lichtelijk humoristisch wordt. De relatie van Jan met Héloise (Charlotte Timmers, Beau Séjours), de zus van Emiel, wordt door dit verhaal danig op de proef gesteld. Tot slot is de actie van Jan op het einde van de serie om zijn vrienden te redden ook niet echt logisch. De uitkomst van de serie is dat echter weer wel. Om spoilers te voorkomen zal ik de uitkomst maar verder achterwege laten.



Conclusie is dat deze televisieserie een goede manier is om jezelf even in een andere wereld te plaatsen. Het verhaal is aan de ene kant voorspelbaar, maar heeft voldoende onvoorspelbare kanten om interessant te blijven. De serie kent een aantal sterke karakters. Het verhaal rondom Héloise is een voorbeeld van hoe vrouwen in die tijd (en nog een tijd daarna) behandeld werden. Datzelfde geldt voor de ongelukkige, naïeve en beïnvloedbare Anne-Marie (Anne-Laure Vandeputte, Grenslanders). Ook de rol van Tincke (Stef Aerts, Callboys) heeft een duidelijke meerwaarde. Net als nog wat meer personages aan beide kanten van het rijke en arme spectrum. Als je liefhebber bent van de genoemde genres kun je deze televisieserie zeker waarderen.