Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Dark Blue - Seizoen 1
Blijkbaar krijgen de mensen er geen genoeg van. In elk geval krijgen Amerikaanse TV-netwerken er geen genoeg van, want ieder jaar weer worden er een aantal nieuwe exemplaren in dit klassieke goed-tegen-kwaad-genre de buis op geslingerd. Met Dark Blue probeert men die verhouding tussen goed en kwaad in een ander daglicht te tonen, iets wat overigens al in diverse series eerder is gedaan, denk bijvoorbeeld aan The Shield.
Dark Blue gaat over een supergeheime politie-eenheid, die zelfs officieel nergens te bekennen is. De eenheid bestaat uit luitenant Carter Shaw, die de leiding heeft en zijn teamleden die zich met undercoverwerk bezig houden. Om zware criminelen te pakken te krijgen, infiltreert een teamlid de criminele organisatie en leeft desnoods maanden achter elkaar als een van de stoute jongens, met als doel genoeg bewijs tegen een crimineel brein te verzamelen.
Dark Blue wil laten zien hoe de grenzen tussen goed en kwaad vervagen als iemand lang achter elkaar doet alsof hij zelf een crimineel is. Weet hij nog wel wie hij eigenlijk is? Houdt hij altijd zijn oorspronkelijke missie voor ogen?
Blijkbaar is dat niet spannend genoeg voor de kijkertjes, dus wordt er nog lekker wat melodrama rondom de hoofdpersonen tegenaan gegooid. De luitenant heeft zijn eigen persoonlijke trauma’s en ook in de privélevens van zijn teamleden rammelt er het een en ander.
Die achtergronden weten echter niet bepaald te boeien en de hoofdmoot, de undercoveravonturen, komen plichtmatig en vlak over. Je krijgt nergens het gevoel dat Dark Blue meer is dan een dertien-in-een-dozijnserie. Daar kan Dylan McDermott in de hoofdrol niets aan veranderen.
Volg Dark BlueDark Blue gaat over een supergeheime politie-eenheid, die zelfs officieel nergens te bekennen is. De eenheid bestaat uit luitenant Carter Shaw, die de leiding heeft en zijn teamleden die zich met undercoverwerk bezig houden. Om zware criminelen te pakken te krijgen, infiltreert een teamlid de criminele organisatie en leeft desnoods maanden achter elkaar als een van de stoute jongens, met als doel genoeg bewijs tegen een crimineel brein te verzamelen.
Dark Blue wil laten zien hoe de grenzen tussen goed en kwaad vervagen als iemand lang achter elkaar doet alsof hij zelf een crimineel is. Weet hij nog wel wie hij eigenlijk is? Houdt hij altijd zijn oorspronkelijke missie voor ogen?
Blijkbaar is dat niet spannend genoeg voor de kijkertjes, dus wordt er nog lekker wat melodrama rondom de hoofdpersonen tegenaan gegooid. De luitenant heeft zijn eigen persoonlijke trauma’s en ook in de privélevens van zijn teamleden rammelt er het een en ander.
Die achtergronden weten echter niet bepaald te boeien en de hoofdmoot, de undercoveravonturen, komen plichtmatig en vlak over. Je krijgt nergens het gevoel dat Dark Blue meer is dan een dertien-in-een-dozijnserie. Daar kan Dylan McDermott in de hoofdrol niets aan veranderen.
Reacties (0)