Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Dark Matter - Eerste aflevering
Wanneer je met zes personen ontwaakt op een ruimteschip, kun je je kussens er weer bij pakken en weer gaan slapen. Of je kunt naar elkaar kijken en denken: 'nehh, ik heb hier geen zin in'. Natuurlijk zou Dark Matter dan meteen afgelopen zijn, maar is dat een gemis? Deze nieuwe serie van Syfy (gebaseerd op de gelijknamige comic) heeft namelijk niet veel dat in haar voordeel spreekt. Vooral niet wanneer wij in de openingssequentie meteen worden geconfronteerd met slecht gechoreografeerde vechtpartijen. Er zullen dan al kijkers zijn die meteen de televisie uit willen doen. Of de televisie iets later uit doen wanneer een reeks eendimensionale personages wordt geïntroduceerd. Kortom, het is niet heel hoogstaand.
Zes mensen ontwaken op een ruimteschip. Zonder enig idee wie zij zijn en wat er van hen verwacht wordt. Gemakshalve noemen zij elkaar één, twee, drie, vier, vijf en zes (ik vind dat best toffe namen). Voordat zij enige tijd krijgen om de puzzelstukken op hun plek te zetten, worden zij aangevallen door een voor hen onbekende vrouw. Wanneer die dreiging is beteugeld, worden zij ook nog aangevallen door een ander schip. Het is duidelijk: deze mensen zijn net wakker en hebben het nu al zwaar te verduren! Het schip waar zij zich in bevinden komt uiteindelijk aan op haar bestemming. Daar leren zij al snel van anderen dat er een strijd woedt en dat een groepering genaamd de Raza duistere plannen heeft. Besluiten de zes hen te helpen of concentreren zij zich op hun eigen problemen?
Het probleem dat Dark Matter in de pilot plaagt is dat er geen interessante mensen op het scherm rondlopen. Het acteerwerk is voldoende, maar geen enkel personage weet de aandacht naar zich toe te trekken. De cast is vrij kleurloos. De mannen onder ons zullen smakelijk kijken naar de dames op het scherm (dame met kort truitje, bel me asap), maar zijn aantrekkelijke mensen genoeg om je geboeid te houden? Het plakboek met typetjes is namelijk uit de kast getrokken. Er is niet eens moeite gedaan om de etiketten te verwijderen. De sterke vrouw, de sterke stille man, de hinderlijke man die voor onrust zorgt, het zachtaardige meisje en de verantwoordelijke man; ze zijn er allemaal (zwaai even naar de lezers van MijnSerie). Nee, voor deze mensen zul je niet hongerig naar Dark Matter blijven kijken. Kijk, de meeste series serveren wel enkele kartonnen personages. Dat hoeft ook niet altijd een probleem te zijn. Het valt echter (zoals altijd) meer op wanneer niet opmerkelijk materiaal wordt gepresenteerd. Dan wordt het een probleem die je in je gezicht staart.
Dark Matter weet wel een interessante sfeer neer te zetten. De score heeft daar zeker voor een groot deel mee te maken. Visueel is het ook in orde. Dat is zeker een pluspunt. Sciencefiction gaat voornamelijk om het scheppen van een interessante (vaak futuristische) wereld die de kijker weet te intrigeren. World building (zoals het aan de andere kant van de oceaan wordt genoemd) is essentieel in dit genre. Wat dat betreft mag Dark Matter de hulp inschakelen van Bob de Bouwer, want hier moet nog het een en ander gebouwd worden. Zonder de cliffhanger, blijft er weinig hangen. De cliffhanger is de enige reden waarom ik blijf kijken (eerlijk, dat is de enige reden om te blijven kijken). De rol waar de zes dan in worden geplaatst is geen slecht uitgangspunt. De achtendertig minuten daarvoor (oké, het kan iets korter zijn) bevestigen dat Dark Matter absoluut geen hoogvlieger wordt, zoveel is wel duidelijk. Diepgaand ook zeker niet. Maar goed, is er iemand die dat had verwacht? Als de personages in de volgende afleveringen wat peper in hun reet krijgen (wel van het heetste soort), dan is het beslist geen straf om het nog een paar afleveringen aan te kijken. De serie zou (licht) vermakelijk kunnen zijn voor de kijker die naast het hoogstaande televisiegeweld zo nu en dan wilt ontspannen met iets lichters. Laten we eerlijk zijn: soms heb je ook gewoon trek in fast food. Dat is ook weleens lekker, toch? Dark Matter is vanaf 16 juni te zien op Syfy.
Volg Dark MatterZes mensen ontwaken op een ruimteschip. Zonder enig idee wie zij zijn en wat er van hen verwacht wordt. Gemakshalve noemen zij elkaar één, twee, drie, vier, vijf en zes (ik vind dat best toffe namen). Voordat zij enige tijd krijgen om de puzzelstukken op hun plek te zetten, worden zij aangevallen door een voor hen onbekende vrouw. Wanneer die dreiging is beteugeld, worden zij ook nog aangevallen door een ander schip. Het is duidelijk: deze mensen zijn net wakker en hebben het nu al zwaar te verduren! Het schip waar zij zich in bevinden komt uiteindelijk aan op haar bestemming. Daar leren zij al snel van anderen dat er een strijd woedt en dat een groepering genaamd de Raza duistere plannen heeft. Besluiten de zes hen te helpen of concentreren zij zich op hun eigen problemen?
Het probleem dat Dark Matter in de pilot plaagt is dat er geen interessante mensen op het scherm rondlopen. Het acteerwerk is voldoende, maar geen enkel personage weet de aandacht naar zich toe te trekken. De cast is vrij kleurloos. De mannen onder ons zullen smakelijk kijken naar de dames op het scherm (dame met kort truitje, bel me asap), maar zijn aantrekkelijke mensen genoeg om je geboeid te houden? Het plakboek met typetjes is namelijk uit de kast getrokken. Er is niet eens moeite gedaan om de etiketten te verwijderen. De sterke vrouw, de sterke stille man, de hinderlijke man die voor onrust zorgt, het zachtaardige meisje en de verantwoordelijke man; ze zijn er allemaal (zwaai even naar de lezers van MijnSerie). Nee, voor deze mensen zul je niet hongerig naar Dark Matter blijven kijken. Kijk, de meeste series serveren wel enkele kartonnen personages. Dat hoeft ook niet altijd een probleem te zijn. Het valt echter (zoals altijd) meer op wanneer niet opmerkelijk materiaal wordt gepresenteerd. Dan wordt het een probleem die je in je gezicht staart.
Dark Matter weet wel een interessante sfeer neer te zetten. De score heeft daar zeker voor een groot deel mee te maken. Visueel is het ook in orde. Dat is zeker een pluspunt. Sciencefiction gaat voornamelijk om het scheppen van een interessante (vaak futuristische) wereld die de kijker weet te intrigeren. World building (zoals het aan de andere kant van de oceaan wordt genoemd) is essentieel in dit genre. Wat dat betreft mag Dark Matter de hulp inschakelen van Bob de Bouwer, want hier moet nog het een en ander gebouwd worden. Zonder de cliffhanger, blijft er weinig hangen. De cliffhanger is de enige reden waarom ik blijf kijken (eerlijk, dat is de enige reden om te blijven kijken). De rol waar de zes dan in worden geplaatst is geen slecht uitgangspunt. De achtendertig minuten daarvoor (oké, het kan iets korter zijn) bevestigen dat Dark Matter absoluut geen hoogvlieger wordt, zoveel is wel duidelijk. Diepgaand ook zeker niet. Maar goed, is er iemand die dat had verwacht? Als de personages in de volgende afleveringen wat peper in hun reet krijgen (wel van het heetste soort), dan is het beslist geen straf om het nog een paar afleveringen aan te kijken. De serie zou (licht) vermakelijk kunnen zijn voor de kijker die naast het hoogstaande televisiegeweld zo nu en dan wilt ontspannen met iets lichters. Laten we eerlijk zijn: soms heb je ook gewoon trek in fast food. Dat is ook weleens lekker, toch? Dark Matter is vanaf 16 juni te zien op Syfy.
Reacties (8)