Criminal Minds - Seizoen 16

In 2020 werd de stekker uit Criminal Minds getrokken. Maar aangezien misdaad niet stopt, is ook de BAU gewoon nog nodig. En dus ging Criminal Minds dit jaar weer verder onder de naam Criminal Minds: Evolution.

We kunnen het dan ook gerust een doorstart noemen, maar wel eentje waarin de formule van de serie is aangepast. Want, zo werd vooraf al aangekondigd, de serie zou niet langer bestaan uit hoofdzakelijk losstaande afleveringen, maar de basis zou vanaf nu gevormd worden door een overkoepelende verhaallijn die gedurende het seizoen de rode draad moest vormen. Daarnaast zijn de afleveringen wat langer dan voorheen het geval was.



Het zestiende seizoen van Criminal Minds speelt zich een aantal jaar na het vijftiende seizoen af en in de eerste afleveringen komen we te weten wat er in de tussenliggende periode allemaal is gebeurd met de leden van het team. Zo zien we bijvoorbeeld Rossi (Joe Mantegna, As We See It) die met zichzelf worstelt na het overlijden van zijn vrouw en Garcia (Kirsten Vangsness, Criminal Minds: Suspect Behavior) die de BAU heeft verlaten.

Het team is verder grotendeels intact gebleven. Alleen Matt Simmons en Matthew Gray Gubler zijn niet teruggekeerd in hun rollen van respectievelijk Daniel Henney en Spencer Reid, maar er wordt een plausibele verklaring gegeven voor hun afwezigheid die de deur openhoudt voor een terugkeer op een later moment.

Direct aan het begin van het seizoen maken we kennis met de ‘unsub’ (FBI-term: unknown subject) die door de BAU al snel Sicarius (Zach Gilford, Midnight Mass) wordt genoemd. Sicarius is een spinnensoort en daarmee wordt direct de koppeling gemaakt naar het soort crimineel, want buiten dat hij zelf de nodige slachtoffers maakt, is hij als een spin in het web die een heel netwerk aan mensen aanstuurt en hen helpt om de perfecte moorden te plegen.

Naarmate het seizoen vordert komt de nadruk steeds meer op Sicarius te liggen. We komen steeds meer over hem te weten. Over het leven dat hij nu leidt, maar ook over zijn jeugd. En dat is geen straf, want Gilford zet een uitstekende badguy neer. Enerzijds zeer charmant, waardoor je bij vlagen sympathie voor hem op kunt brengen, maar op andere momenten angstaanjagend.

En zoals we van Criminal Minds al gewend waren is er naast de jacht op de unsub ook nog genoeg tijd voor verdieping. Zo krijgt het team te maken met adjunct-directeur Bailey (Nicholas D’Agosto, Trial & Error) die zo zijn eigen (politieke) agenda heeft. Verder zien we van een flink aantal leden van het team de privé-worstelingen waar zij mee te maken hebben.



Toen Criminal Minds stopte in 2020 had ik daar vrede mee. Na vijftien seizoenen met veel plezier gekeken te hebben, was het ook wel mooi geweest. Maar het vele plezier waarmee ik naar het nieuwe seizoen heb gekeken, geeft wel aan dat ik het toch ook wel gemist heb en dat ik erg blij ben met de terugkeer van deze serie.

In de basis is de serie hetzelfde gebleven. De cast is grotendeels hetzelfde en ondanks dat met name Spencer Reid als lid van het eerste uur echt wel gemist wordt, vangt de rest het goed op. Het scheelt wellicht ook wel dat we door de jaren heen al de nodige vaste leden van het team hebben zien komen en gaan en daaraan gewend zijn geraakt.

De nieuwe opzet is wat mij betreft erg geslaagd. Zonder dat het Criminal Minds-gevoel is verdwenen, is men erin geslaagd dat er meer dan voorheen wordt uitgekeken naar de volgende aflevering omdat je benieuwd bent hoe het verder gaat verlopen. Dit niet in de laatste plaats door uitstekend acteerwerk van Gilford en Mantegna. Het blijft daarnaast ook mooi om te zien dat ze ook aan personages die we al jaren kennen nog steeds de nodige diepgang weten te geven.

Het is op het moment dat ik dit schrijf al bekend dat er nog een seizoen zal gaan volgen en dat is mooi, want buiten dat de kwaliteit van dit seizoen weer hoog lag, laat het einde van het seizoen genoeg vragen onbeantwoord.