The Chilling Adventures of Sabrina - Seizoen 2 (deel 3)

It’s like Back to the Future, but with magic. Just go with it – Sabrina

Inmiddels aangekomen bij deel drie (of de eerste helft van seizoen twee, het ligt er maar net aan naar wie je luistert) van The Chilling Adventures of Sabrina is het behoorlijk duidelijk wat voor stijl deze serie heeft. Waar deel één nog een beetje last had van ‘style over substance’, deel twee al een stuk beter was maar een paar mindere – voornamelijk acteertechnische – kanten had, is het nu tijd voor het langverwachte deel drie. En?

Dit deel gaat direct verder waar het vorige deel eindigde. Lillith (Michelle Gomez) is koningin van de Hel en heeft Nicholas (Gavin Leatherwood) geketend aan haar voeten. Daarnaast zit de duivel ook nog eens opgesloten in diezelfde Nicholas. Aan Sabrina (Kiernan Shipka) de taak om haar vriendje uit te breken uit Hel.

Terwijl ik dit typ realiseer ik me de absurditeit van het bovenstaande. Het klinkt allemaal ontzettend melodramatisch en nogal over de top. En dat ís het ook. The Chilling Adventures of Sabrina is een ontzettende over de top horror/drama/mysterie. Zijn we in Hel? Dan lopen er alleen maar gehoornde lelijke wezens rond die constant om bloed roepen. Het is zo ontzettend dik aangezet dat het, tot mijn grote verbazing, juist werkt. Consistentie is hier het sleutelbegrip!



Want ondanks de nogal absurde stijl van de serie weet het een degelijk verhaal met grote risico’s over te brengen. Naast de spannende maar goed doordachte verhaallijnen zijn er ook nog genoeg bijzonder maatschappelijke thema’s. Die worden op zo’n doodnormale manier behandeld dat ik me kan voorstellen dat bijvoorbeeld sommige transgenders zich oprecht meer op hun gemak voelen na het zien van dit deel. De absurditeit van het heksen-, duivel- en magie-gedeelte aan de ene kant staat in totaal contrast met de behandeling van sociale thema’s die veel series geforceerd behandelen. En dat is iets wat de makers hier ontzettend knap doen.

Qua acteurs doen vrijwel alle aanwezigen het beter dan in de afgelopen seizoenen – delen, geen seizoenen, sorry – zelfs Ross Lynch’s Harvey Kinkle valt te verteren in dit deel. Maar de echte uitblinker blijft Michelle Gomez. De manier waarop ze enerzijds haar scènes mimisch wegkauwt alsof het kauwgum is en anderzijds oprechte angst kan overbrengen maakt haar, in mijn ogen, voor de derde keer op rij de beste acteur uit deze serie. Een eervolle vermelding is er voor Lucy Davis. Haar Hilda Spellman is vrijwel het hele deel het karakter dat de spanning telkens op humoristische wijze onderbreekt, op een aandoenlijke manier die alleen zij zo goed beheerst.

Is dan alles lof? O, absoluut niet. Tot en met aflevering zeven durven de schrijvers enorme risico’s te nemen met karakters. Ze schuwen niets. Maar aflevering acht maakt daar, zonder te veel te spoilen, korte metten mee. Zodra de hoofdpersoon dingen gaat zeggen als de bovenstaande quote, weet je dat ook de schrijvers zich geen raad meer wisten met het plot. En dat is een grove tekortkoming. Mocht je al bij het derde deel zijn aangekomen, ga je dit een heerlijke versnapering vinden voor op een zondagmiddag. Het kijkt lekker weg, er zitten behoorlijke schrikmomenten in, je kunt er goed bij lachen en je leert er warempel soms ook nog wat van.

Hoogstaand is het niet. Maar dat hoeft ook niet altijd, toch?

Een 8!