Chicago Fire - Seizoen 2

Na het eerste deel van dit seizoen gerecenseerd te hebben, doen we ook maar gewoon het gehele seizoen erbij. En dit tweede seizoen is welgeteld een punt beter dan het eerste. Alhoewel, qua niveau is het grotendeels hetzelfde en er gebeurt weinig opzienbarends. Chicago Fire (CF) is eigenlijk een gemiddelde serie die je ook in de categorie 'kijkt lekker weg' kunt plaatsen. Dit is ook geen serie die de kijker prikkelt, uitdaagt óf ooit een nominatie voor een Emmy of een andere belangrijke televisieprijs hoeft te verwachten. CF zal altijd tussen het cijfer zes of zeven bivakkeren. Maar, wat CF wel heeft is leuke acteurs die je het gunt en die toch wat extra doen met het vooral standaard materiaal. Door hen is de serie een aangename zit en net iets beter dan gemiddeld, en daar is niks mis mee.

In dit tweede seizoen vechten de mannen en vrouwen van kazerne 51 tegen ambtenaar Gail McLeod die het voortbestaan van de kazerne bedreigt. Casey krijgt (Jesse Spencer, House) tijdelijk de voogdij over de kinderen van zijn omgekomen collega, Severide (Taylor Kinney, The Vampire Diaries) krijgt te maken met zijn zusje, Mills (Charlie Barnett, Private Romeo) met zijn aanmelding voor de politieacademie en Cruz (Joe Minoso, Boss) met problemen waar zijn broertje bij betrokken is geraakt in het vorige seizoen. Ook wordt de relatie tussen Dawson (Monica Raymund, Lie To Me) en Casey meer belicht en krijgt zelfs chef Boden een romantische verhaallijn. En zo zijn er nog een heleboel andere dingen waar de verschillende leden mee te maken krijgen en gedurende tweeëntwintig afleveringen neemt CF de kijker mee in het privéleven van haar hoofdrolspelers.

In dit tweede seizoen van Chicago Fire zie je veelal integere mensen die hun eigen leven op het spel zetten voor anderen. Deze brandweerlieden zijn helden en door hun beroep heb ik automatisch respect voor hen. Ik respecteer wat zij doen voor anderen, dat zij een levensgevaarlijk beroep uitoefenen en zo het een stukje veiliger maken voor ons. Natuurlijk is het hevig geromantiseerd, maar de kijker houdt van soapachtige taferelen en romances. Deze liefdesperikelen werken niet altijd in dit seizoen, en dat was ook in het eerste seizoen het geval. Sommige verhaallijnen en plotwendingen kon ik dan ook niet waarderen, maar dat komt omdat het materiaal vrij standaard is en je de uiteindelijke conclusie eigenlijk altijd wel ziet aankomen. Wat dat betreft heeft CF wel dat formulematige die series van Dick Wolf kenmerken, maar gelukkig slaagt de serie erin om de privélevens van de personages boeiend te maken.

En dat is de kracht van dit seizoen. CF krijgt, ondanks dat de 'brandjes' van de week niet zo interessant zijn, het voor elkaar dat je geïnvesteerd raakt in de karakters. En als je betrokken bent bij de personages, dan ben je ook meer betrokken bij de serie. Je interesseert je om de levens van hen en je gunt hen het beste. Je hoopt dan ook dat het geluk hen toelacht, wat natuurlijk niet altijd zo kan zijn in een drama. De cast van CF is sympathiek en er zijn ook geen acteurs tussen die op de zenuwen werken. Dat spreekt ook in het voordeel van deze serie. De cast maakt echt het beste van dit materiaal en zij zijn de reden dat de serie is vernieuwd voor een derde seizoen. En na de goede seizoensfinale, die doet wat het moet doen en nieuwsgierig maakt naar meer, is het geen straf om klaar te zitten voor het derde seizoen.