Leuk?
2
0
Bekijk stemmen
Chasing Life - Seizoen 2
Chasing Life is een serie die omgeschreven kan worden als een emotionele achtbaan. Het biedt een mix van drama, romantiek en vriendschap. Het is een serie die je een hart onder de riem steekt, maar of het een goede weergave is van realiteit? Daar heb ik soms mijn vragen over.
Het eerste seizoen van Chasing Life eindigde met April (Italia Ricci, Designated Survivor) die opnieuw in het ziekenhuis ligt voor behandelingen tegen de leukemie die is teruggekomen. Haar vriend Leo (Scott Michael Foster, Once Upon a Time) wijkt geen moment van haar zijde en vraagt haar ten huwelijk. In de eerste aflevering van seizoen twee is te zien dat April ‘ja’ zegt op zijn aanzoek.
Het tweede seizoen van Chasing Life is in sommige opzichten anders dan seizoen één. Terwijl April in het eerste seizoen een echte control freak was, is dat veranderd in het tweede seizoen. Ze besluit te leven in het moment, maar toch blijft dat moeilijk voor haar.
Niet alleen April heeft moeite met haar leven oppakken, ook haar moeder Sara (Mary Page Keller, Pretty Little Liars) en zus Brenna (Haley Ramm, Mistresses) hebben obstakels in hun leven. Sara heeft geldproblemen en Brenna zit niet goed in haar vel omdat ze haar school moet verlaten. Ondanks de problemen die de karakters hebben, geeft ook het tweede seizoen de boodschap om het leven ‘te volgen’.
Seizoen één van Chasing Life heb ik dag en nacht gebingewatched. Het was bijna junkfood voor me. Ik bleef maar verder kijken, zonder de inhoud goed in me op te nemen. Nog steeds denk ik dat seizoen één geweldig is, maar ik plaatste er destijds geen kritische noot bij. Seizoen twee kreeg op dat gebied meer aandacht van me.
Zelf heb ik –gelukkig- nooit kanker gehad of met iemand geleefd die kanker heeft. Uit verhalen die ik heb gehoord kan ik opmaken dat vrijwel alle mensen die te horen kregen dat ze kanker hebben een vechterslust kregen om verder te leven. Dat ze meteen begonnen met behandelingen tegen de kanker. Gezien ik de gevolgen van kanker nooit van dichtbij heb meegemaakt, kan ik niet zeggen dat mijn mening/oordeel gegrond is. Maar in seizoen één stoorde het me dat April niet meteen hulp ging zoeken toen ze erachter kwam dat ze kanker had. De golf aan emoties van ontkenning, verdriet, hoop, wanhoop en aanvaarding miste ik soms nog. De nasleep van chemo was in de serie een stuk minder heftig dan in de verhalen die ik hoorde. Ook in seizoen twee vond ik April soms wat nalatig in het serieus nemen van behandelingen. Ze wil zo graag weer beter worden, maar toch zorgt ze niet altijd goed voor zichzelf. Maar –om mezelf tegen te spreken- ieder persoon is anders en zal de behandelingen ook anders ondergaan. Na de twist halverwege het seizoen zag ik bij April wel de hele mikmak aan emoties die ik verwachte te zien.
Iets wat ik sterk vond dit seizoen was dat je zag dat niet alleen April verder moet leven met de ziekte, maar ook haar vrienden en familie. Zo zie je bijvoorbeeld dat Beth (Aisha Dee, I Hate My Teenage Daughter), Aprils beste vriendin, haar minder betrekt bij haar sociale leven. Vanuit zowel het perspectief van April als Beth, begrijp je hoe ze zich voelen. Door de serie verplaats je je in beide kanten van het verhaal.
Iets wat me wel behoorlijk tegenviel, is de cliffhanger. Toen ABC Family begon aan het filmen van seizoen twee, wisten de makers dat er een kans was dat de serie zou worden gecanceld. Daarom waren er voor seizoen twee maar 13 afleveringen besteld. Toch besloten de makers om seizoen twee te laten eindigen met enorm veel vragen voor de kijkers. Wat had ik graag gezien dat het seizoen nog enigszins werd afgesloten.
Desalniettemin is Chasing Life zeker een aanrader om te kijken. Het is een serie die je laat nadenken over je eigen leven en sterfelijkheid, maar niet op een depressieve manier, maar juist op een ‘pluk de dag’-manier. De serie gaat niet slechts over een vrouw met kanker, maar over het leven. Omdat je ziek bent, betekent dat niet dat het leven ophoudt en dat laat deze serie goed zien. Maar wat had ik toch graag gezien hoe de karakters zich verder zouden ontwikkelen.
Volg Chasing LifeHet eerste seizoen van Chasing Life eindigde met April (Italia Ricci, Designated Survivor) die opnieuw in het ziekenhuis ligt voor behandelingen tegen de leukemie die is teruggekomen. Haar vriend Leo (Scott Michael Foster, Once Upon a Time) wijkt geen moment van haar zijde en vraagt haar ten huwelijk. In de eerste aflevering van seizoen twee is te zien dat April ‘ja’ zegt op zijn aanzoek.
Het tweede seizoen van Chasing Life is in sommige opzichten anders dan seizoen één. Terwijl April in het eerste seizoen een echte control freak was, is dat veranderd in het tweede seizoen. Ze besluit te leven in het moment, maar toch blijft dat moeilijk voor haar.
Niet alleen April heeft moeite met haar leven oppakken, ook haar moeder Sara (Mary Page Keller, Pretty Little Liars) en zus Brenna (Haley Ramm, Mistresses) hebben obstakels in hun leven. Sara heeft geldproblemen en Brenna zit niet goed in haar vel omdat ze haar school moet verlaten. Ondanks de problemen die de karakters hebben, geeft ook het tweede seizoen de boodschap om het leven ‘te volgen’.
Seizoen één van Chasing Life heb ik dag en nacht gebingewatched. Het was bijna junkfood voor me. Ik bleef maar verder kijken, zonder de inhoud goed in me op te nemen. Nog steeds denk ik dat seizoen één geweldig is, maar ik plaatste er destijds geen kritische noot bij. Seizoen twee kreeg op dat gebied meer aandacht van me.
Zelf heb ik –gelukkig- nooit kanker gehad of met iemand geleefd die kanker heeft. Uit verhalen die ik heb gehoord kan ik opmaken dat vrijwel alle mensen die te horen kregen dat ze kanker hebben een vechterslust kregen om verder te leven. Dat ze meteen begonnen met behandelingen tegen de kanker. Gezien ik de gevolgen van kanker nooit van dichtbij heb meegemaakt, kan ik niet zeggen dat mijn mening/oordeel gegrond is. Maar in seizoen één stoorde het me dat April niet meteen hulp ging zoeken toen ze erachter kwam dat ze kanker had. De golf aan emoties van ontkenning, verdriet, hoop, wanhoop en aanvaarding miste ik soms nog. De nasleep van chemo was in de serie een stuk minder heftig dan in de verhalen die ik hoorde. Ook in seizoen twee vond ik April soms wat nalatig in het serieus nemen van behandelingen. Ze wil zo graag weer beter worden, maar toch zorgt ze niet altijd goed voor zichzelf. Maar –om mezelf tegen te spreken- ieder persoon is anders en zal de behandelingen ook anders ondergaan. Na de twist halverwege het seizoen zag ik bij April wel de hele mikmak aan emoties die ik verwachte te zien.
Iets wat ik sterk vond dit seizoen was dat je zag dat niet alleen April verder moet leven met de ziekte, maar ook haar vrienden en familie. Zo zie je bijvoorbeeld dat Beth (Aisha Dee, I Hate My Teenage Daughter), Aprils beste vriendin, haar minder betrekt bij haar sociale leven. Vanuit zowel het perspectief van April als Beth, begrijp je hoe ze zich voelen. Door de serie verplaats je je in beide kanten van het verhaal.
Iets wat me wel behoorlijk tegenviel, is de cliffhanger. Toen ABC Family begon aan het filmen van seizoen twee, wisten de makers dat er een kans was dat de serie zou worden gecanceld. Daarom waren er voor seizoen twee maar 13 afleveringen besteld. Toch besloten de makers om seizoen twee te laten eindigen met enorm veel vragen voor de kijkers. Wat had ik graag gezien dat het seizoen nog enigszins werd afgesloten.
Desalniettemin is Chasing Life zeker een aanrader om te kijken. Het is een serie die je laat nadenken over je eigen leven en sterfelijkheid, maar niet op een depressieve manier, maar juist op een ‘pluk de dag’-manier. De serie gaat niet slechts over een vrouw met kanker, maar over het leven. Omdat je ziek bent, betekent dat niet dat het leven ophoudt en dat laat deze serie goed zien. Maar wat had ik toch graag gezien hoe de karakters zich verder zouden ontwikkelen.
Reacties (0)