Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Cape Town - Seizoen 1
Het duurde even voordat de filmrechten werden verkocht (twaalf jaar om precies te zijn), maar in 2008 verscheen Dead Before Dying, het tweede boek van Deon Meyer, als rolprent op het witte doek. Logisch, want Meyer was inmiddels een gevierd schrijver geworden, wiens werk regelmatig vergeleken werd met dat van de Groten der Misdaadauteurs. Zeven jaar later volgde een televisiebewerking in zes delen, deze keer met als titel ‘Cape Town’. Geen boekverfilming, maar een serie ‘gebaseerd op'.
Kapitein Mat Joubert (Trond Espen Seim, Varg Veum) is nog steeds de onbetwiste hoofdpersoon, maar zijn collega Benny Griessel is vervangen door een andere speurder, Sanctus Snook (Boris Kodjoe, Soul Food). Bovendien heeft de scenarist ervoor gekozen een van de twee verhaallijnen uit het boek, die van de bankroof, weg te laten. Alles concentreert zich nu op een reeks bizarre moorden die één ding gemeen hebben: de slachtoffers dragen maskers van onder meer Elvis Presley en Frank Sinatra. En ze zijn om het leven gebracht met een bijzonder wapen: een Mauser, een antiek Duits geweer waarvan er maar weinig meer in omloop zijn. Van een duidelijk motief lijkt geen sprake te zijn. Joubert en Snook hebben althans lange tijd geen flauw idee en dat zorgt ervoor dat ze steeds achter de feiten aanlopen.
Hun samenwerking verloopt ook al niet echt soepel. Joubert heeft altijd grotendeels in z’n eentje gewerkt en is zo tot een van meest succesvolle politiemensen in Kaapstad uitgegroeid. Je zou hem gerust een beroemdheid mogen noemen. Maar de dood van zijn vrouw Lara heeft hem geknakt. Hij is aan lager wal geraakt en krijgt met deze zaak feitelijk nog een laatste kans zijn carrière te redden. Snook fungeert daarom min of meer als babysitter; hij moet ervoor zorgen dat Joubert zich gedraagt. En intussen moet hij ook nagaan of er bewijs tegen hem te vinden is. Jouberts' superieuren sluiten namelijk niet uit dat hij zijn vrouw zelf heeft vermoord.
Dan is er nog een derde verhaallijn, die van de Georgische seksslavinnen. Want zo kun je de vrouwen die worden vastgehouden in een villa ergens buiten de stad toch wel noemen. Met een van hen loopt het slecht af, een andere belandt na een geslaagde vluchtpoging in het ziekenhuis, waar ze uiteindelijk toch door de verkeerde personen wordt gevonden.
Cape Town zou je een goed voorbeeld van een ‘south african noir’ kunnen noemen. Mat Joubert is een loser van het type John Rebus, Quirke en zo nog wat meer problematische figuren die het succes van veel misdaadverhalen bepalen. Hij heeft zich na de dood van zijn vrouw bijna letterlijk doodgezopen en lijkt niet erg happig op die laatste kans, "wat doet het er allemaal toe" lijkt hij te denken. Veel lezers – en kijkers – smullen ervan en ik eerlijk gezegd ook. Maar in dit geval is de eigengereidheid van de hoofdpersoon toch wat al te dik aangezet; een punt van kritiek dat ook het oorspronkelijke boek kreeg. Mat Joubert overtuigt niet helemaal, net zo min overigens als Sanctus Snook.
Toch is dat niet mijn belangrijkste bezwaar tegen deze serie. Die betreft het gebrek aan duidelijkheid in de verhaallijn. Dead Before Dying (Feniks in Nederlandse vertaling) telt ruim vierhonderd bladzijden en dat is best veel wanneer je het moet bewerken tot een overtuigend script. Er moet dan veel worden weggelaten en dat zadelt de kijker met allerlei vragen op. Een deel van die vragen wordt aan het eind wel beantwoord, maar de ontknoping oogt desondanks nogal verrassend en onvoorbereid. Wat maakte dat ik in ieder geval met een wat onbevredigd gevoel achterbleef.
Volg Cape TownKapitein Mat Joubert (Trond Espen Seim, Varg Veum) is nog steeds de onbetwiste hoofdpersoon, maar zijn collega Benny Griessel is vervangen door een andere speurder, Sanctus Snook (Boris Kodjoe, Soul Food). Bovendien heeft de scenarist ervoor gekozen een van de twee verhaallijnen uit het boek, die van de bankroof, weg te laten. Alles concentreert zich nu op een reeks bizarre moorden die één ding gemeen hebben: de slachtoffers dragen maskers van onder meer Elvis Presley en Frank Sinatra. En ze zijn om het leven gebracht met een bijzonder wapen: een Mauser, een antiek Duits geweer waarvan er maar weinig meer in omloop zijn. Van een duidelijk motief lijkt geen sprake te zijn. Joubert en Snook hebben althans lange tijd geen flauw idee en dat zorgt ervoor dat ze steeds achter de feiten aanlopen.
Hun samenwerking verloopt ook al niet echt soepel. Joubert heeft altijd grotendeels in z’n eentje gewerkt en is zo tot een van meest succesvolle politiemensen in Kaapstad uitgegroeid. Je zou hem gerust een beroemdheid mogen noemen. Maar de dood van zijn vrouw Lara heeft hem geknakt. Hij is aan lager wal geraakt en krijgt met deze zaak feitelijk nog een laatste kans zijn carrière te redden. Snook fungeert daarom min of meer als babysitter; hij moet ervoor zorgen dat Joubert zich gedraagt. En intussen moet hij ook nagaan of er bewijs tegen hem te vinden is. Jouberts' superieuren sluiten namelijk niet uit dat hij zijn vrouw zelf heeft vermoord.
Dan is er nog een derde verhaallijn, die van de Georgische seksslavinnen. Want zo kun je de vrouwen die worden vastgehouden in een villa ergens buiten de stad toch wel noemen. Met een van hen loopt het slecht af, een andere belandt na een geslaagde vluchtpoging in het ziekenhuis, waar ze uiteindelijk toch door de verkeerde personen wordt gevonden.
Cape Town zou je een goed voorbeeld van een ‘south african noir’ kunnen noemen. Mat Joubert is een loser van het type John Rebus, Quirke en zo nog wat meer problematische figuren die het succes van veel misdaadverhalen bepalen. Hij heeft zich na de dood van zijn vrouw bijna letterlijk doodgezopen en lijkt niet erg happig op die laatste kans, "wat doet het er allemaal toe" lijkt hij te denken. Veel lezers – en kijkers – smullen ervan en ik eerlijk gezegd ook. Maar in dit geval is de eigengereidheid van de hoofdpersoon toch wat al te dik aangezet; een punt van kritiek dat ook het oorspronkelijke boek kreeg. Mat Joubert overtuigt niet helemaal, net zo min overigens als Sanctus Snook.
Toch is dat niet mijn belangrijkste bezwaar tegen deze serie. Die betreft het gebrek aan duidelijkheid in de verhaallijn. Dead Before Dying (Feniks in Nederlandse vertaling) telt ruim vierhonderd bladzijden en dat is best veel wanneer je het moet bewerken tot een overtuigend script. Er moet dan veel worden weggelaten en dat zadelt de kijker met allerlei vragen op. Een deel van die vragen wordt aan het eind wel beantwoord, maar de ontknoping oogt desondanks nogal verrassend en onvoorbereid. Wat maakte dat ik in ieder geval met een wat onbevredigd gevoel achterbleef.
Reacties (0)