Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Bullets - Seizoen 1
Heb je een goede serie gezien als de laatste twee, drie afleveringen je aan de buis gekluisterd hielden? Die vraag drong zich aan mij op na het zien van de Finse serie Bullets. Bullets vertelt het verhaal van de voormalige terrorist Madina Taburova (Sibel Kekilli, Games of Thrones), die in Helsinki om onduidelijke redenen asiel aanvraagt. Taburova is bepaald geen lekkertje. Diverse geheime diensten houden haar al jaren in het vizier. Desondanks kon zij een hoofdrol spelen in diverse terreuraanslagen, met name door jonge vrouwen te ronselen – ‘bruiden van Allah’ – die zij radicaliseerde en uiteindelijk met een bomvest om in Parijs, London en waar al niet de straat op te sturen. Met de meest vreselijke gevolgen. Niet voor niets heeft zij de bijnaam ‘de Zwarte Weduwe’ gekregen.
En nu is zij dus in Helsinki, onder een valse naam en met vooralsnog onduidelijke bedoelingen. Daarom krijgt een agent van de Finse inlichtingendienst de opdracht haar vertrouwen te winnen. Zij krijgt daartoe een nieuwe identiteit: die van de welzijnswerker Mari Saari (Krista Kosonen, Blade Runner 2049). Het eerste contact met Taburova vindt plaats in een opvangcentrum.
Daar doet zich meteen al de eerste dramatiek voor: Taburova blijkt als bolletjesslikker naar Helsinki gekomen te zijn en dat wordt haar bijna fataal. De bolletjes springen namelijk open in haar ingewanden. Haar leven kan echter op het nippertje worden gered. Voor Mari is dit een uitgelezen mogelijkheid om het onderlinge contact te intensiveren. Maar is ‘de Zwarte Weduwe’ enkel naar Helsinki gekomen om drugs af te leveren of is dit slechts een dekmantel voor andere, gevaarlijker activiteiten?
Dat laatste lijkt het geval wanneer zij ook hier begint met het ronselen van ‘bruiden van Allah’. In Helsinki lijkt een terreuraanslag te worden voorbereid. Wat is daarbij de rol van de geheimzinnige man die Taburova lijkt te volgen als een schaduw en door Mari en haar collega’s vooralsnog als ‘het spook’ wordt aangeduid? Heeft hij het op haar voorzien of moet hij ervoor zorgen dat zij een bepaalde opdracht tot een goed einde brengt? Vragen, vragen en nog eens vragen, maar lange tijd is er niemand die het antwoord weet.
Door deze verwikkelingen heen spelen de privéproblemen van drugsagent Tommi Korpela (Timo Timppa, Kynsin Hampain). De onregelmatige werktijden die bij zijn werk horen, trekken een zware wissel op zijn huwelijk, dat uiteindelijk op de klippen loopt. Daarnaast is zijn gezondheid verre van ideaal. Zijn hart heeft al een keer het niet te missen signaal tot-hier-en-niet-verder afgegeven en dat dreigt nu voor een tweede keer te gebeuren.
De serie Bullets telt tien afleveringen van veertig tot vijfenveertig minuten. Zoals het een echte Scandinavische thriller betaamt, zou ik haast zeggen. Dat dit het verhaalverloop onnodig vertraagt, heb ik bij eerdere gelegenheden al eens geschreven en dat geldt ook nu: Bullets had best met een aflevering of zes toegekund. Maar traagheid is niet mijn enige bezwaar; het verhaal hangt ook van de onwaarschijnlijkheden en toevalligheden aan elkaar. Overal heeft de inlichtingendienst camera’s opgehangen, zodat vanuit het hoofdkwartier letterlijk alle bewegingen van mensen die om de een of andere reden belangrijk zijn, gevolgd kunnen worden. Mari heeft zelfs in haar eigen huis geen privacy. En het aanbrengen van camera’s blijkt geen enkele moeite; iedereen kijkt toevallig even weg.
Ook de privébeslommeringen van diverse personages komen weinig ‘natuurlijk’ over. Dat geldt niet alleen voor de huwelijksproblemen van Tommi Korpela, maar ook voor wat als Taburova’s verleden wordt geschetst. De scenarioschrijver maakt daarvoor gebruik van de onrust in de noordelijke Kaukasus; Tsjetsjenië, om precies te zijn. Daar blijkt zich een drama te hebben afgespeeld dat we waarschijnlijk als verklaring moeten zien voor Taburova’s terroristische activiteiten. Waarschijnlijk bedoeld als drama, kwam het op mij meer over als melodrama. Net als de verhalen over ‘de bruiden van Allah’ in Helsinki. Goedkoop effectbejag; meer is het niet.
De vraag waarmee ik deze recensie begon, is intussen eigenlijk wel beantwoord: ik vond Bullets niet sterk. De spanning in de laatste afleveringen zorgt ervoor dat er nog net een klein zesje af kan, maar meer toch echt niet.
Volg BulletsEn nu is zij dus in Helsinki, onder een valse naam en met vooralsnog onduidelijke bedoelingen. Daarom krijgt een agent van de Finse inlichtingendienst de opdracht haar vertrouwen te winnen. Zij krijgt daartoe een nieuwe identiteit: die van de welzijnswerker Mari Saari (Krista Kosonen, Blade Runner 2049). Het eerste contact met Taburova vindt plaats in een opvangcentrum.
Daar doet zich meteen al de eerste dramatiek voor: Taburova blijkt als bolletjesslikker naar Helsinki gekomen te zijn en dat wordt haar bijna fataal. De bolletjes springen namelijk open in haar ingewanden. Haar leven kan echter op het nippertje worden gered. Voor Mari is dit een uitgelezen mogelijkheid om het onderlinge contact te intensiveren. Maar is ‘de Zwarte Weduwe’ enkel naar Helsinki gekomen om drugs af te leveren of is dit slechts een dekmantel voor andere, gevaarlijker activiteiten?
Dat laatste lijkt het geval wanneer zij ook hier begint met het ronselen van ‘bruiden van Allah’. In Helsinki lijkt een terreuraanslag te worden voorbereid. Wat is daarbij de rol van de geheimzinnige man die Taburova lijkt te volgen als een schaduw en door Mari en haar collega’s vooralsnog als ‘het spook’ wordt aangeduid? Heeft hij het op haar voorzien of moet hij ervoor zorgen dat zij een bepaalde opdracht tot een goed einde brengt? Vragen, vragen en nog eens vragen, maar lange tijd is er niemand die het antwoord weet.
Door deze verwikkelingen heen spelen de privéproblemen van drugsagent Tommi Korpela (Timo Timppa, Kynsin Hampain). De onregelmatige werktijden die bij zijn werk horen, trekken een zware wissel op zijn huwelijk, dat uiteindelijk op de klippen loopt. Daarnaast is zijn gezondheid verre van ideaal. Zijn hart heeft al een keer het niet te missen signaal tot-hier-en-niet-verder afgegeven en dat dreigt nu voor een tweede keer te gebeuren.
De serie Bullets telt tien afleveringen van veertig tot vijfenveertig minuten. Zoals het een echte Scandinavische thriller betaamt, zou ik haast zeggen. Dat dit het verhaalverloop onnodig vertraagt, heb ik bij eerdere gelegenheden al eens geschreven en dat geldt ook nu: Bullets had best met een aflevering of zes toegekund. Maar traagheid is niet mijn enige bezwaar; het verhaal hangt ook van de onwaarschijnlijkheden en toevalligheden aan elkaar. Overal heeft de inlichtingendienst camera’s opgehangen, zodat vanuit het hoofdkwartier letterlijk alle bewegingen van mensen die om de een of andere reden belangrijk zijn, gevolgd kunnen worden. Mari heeft zelfs in haar eigen huis geen privacy. En het aanbrengen van camera’s blijkt geen enkele moeite; iedereen kijkt toevallig even weg.
Ook de privébeslommeringen van diverse personages komen weinig ‘natuurlijk’ over. Dat geldt niet alleen voor de huwelijksproblemen van Tommi Korpela, maar ook voor wat als Taburova’s verleden wordt geschetst. De scenarioschrijver maakt daarvoor gebruik van de onrust in de noordelijke Kaukasus; Tsjetsjenië, om precies te zijn. Daar blijkt zich een drama te hebben afgespeeld dat we waarschijnlijk als verklaring moeten zien voor Taburova’s terroristische activiteiten. Waarschijnlijk bedoeld als drama, kwam het op mij meer over als melodrama. Net als de verhalen over ‘de bruiden van Allah’ in Helsinki. Goedkoop effectbejag; meer is het niet.
De vraag waarmee ik deze recensie begon, is intussen eigenlijk wel beantwoord: ik vond Bullets niet sterk. De spanning in de laatste afleveringen zorgt ervoor dat er nog net een klein zesje af kan, maar meer toch echt niet.
Reacties (3)