Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
The Bridge - Seizoen 1
Deze recensie is geschreven door Wilco van Doorn
Sociale code’s, verborgen regels en de nodige etiquette, ‘tools’ die we nodig hebben in de omgang met elkaar. We vragen of het goed met je gaat, maar hoeven geen uitgebreid relaas over dat vervelende ziektebed van je naaste. We zeggen dat het ons gesmaakt heeft, als we bij gasten eten, maar eigenlijk hadden we het liefst de pizzeria opgebeld met de vraag of hij één van zijn koeriers langs wilde sturen.
We doen het omdat we zo met elkaar horen om te gaan, zo zijn de regels nu eenmaal. Het houdt de boel leefbaar en zonder al teveel conflicten. We weten dat het zo werkt; op het moment dat we hier niet mee kunnen omgaan, noemt men dat al snel een stoornis.
“The Bridge”, een nieuwe Scandinavische thrillerhit, laat vanaf de cover op de boxset al zien dat het een coproductie is tussen een Zweeds en een Deens productiehuis. Mocht de driedubbele titel niet opgevallen zijn: “Bridge/Bron/Boen”, dan valt het tweetalige aspect in de serie zelf je wellicht op. Verder komen er regelmatig verwijzingen naar de wijze waarop in beide landen zaken anders geregeld worden. Echter als Hollandse kijker vallen deze aspecten toch wat minder op, gezien de beide talen ons onbekend zijn en het verschil daardoor lastig te horen en/of te herkennen is.
In de beklemmende opening van deze serie starten we direct bij de brug uit de titel. De lichten vallen één voor één uit en temidden van deze gecreëerde duisternis rijdt een ‘dan’ volledig onbekende dader tot de exacte grens van beide landen. Daar legt hij op de exacte scheidslijn een lichaam neer en maakt zich daarna uit de voeten. Korte tijd later wordt duidelijk dat deze moord slechts een opmaat is voor de uitvoerder om zowel de Zweedse als de Deense bevolking te laten zien welke misstanden in de maatschappij allemaal onbesproken worden gelaten. Een serial-killer met een hoger doel wint zowel respect als afschuw als zijn macabere maatschappijlessen steeds persoonlijker worden. De toon is gezet, een bizarre ‘filmisch bijzondere’ opening vormt de opmaat naar dit stilistisch wondertje van de Scandinavische misdaadtelevisie.
Na het prachtige intronummer: ‘Hollowtalk’ van ‘Choir of Young believers’ wist ik één ding zeker, dit wordt een bijzondere ervaring. Dit muzikale buitenbeentje (in positieve zin) in de geschiedenis van serie-intro’s, geeft een sferische tekening af van de zoektocht naar betekenis binnen de leegheid die gevormd is. Tekstueel voegt het nummer daadwerkelijk een extra dimensie toe aan het verhaal wat zich aflevering na aflevering ontvouwt.
Gedurende het verhaal voert het de kijker door een achtbaanrit van maatschappelijk kritische thema’s. Het geeft aan dat de makers wellicht hetzelfde doel hadden als hun zelf gecreëerde waarheidsterrorist. Ook zij wilden ons wellicht een spiegel voorhouden van de mens en de maatschappij in al zijn duistere aspecten. Er worden meer sociale regels en conventies blootgelegd waar we ons eigenlijk voor schamen. Er worden zaken aangekaart die blijkbaar niet kloppen maar waarvan we met elkaar hebben afgesproken dat we het maar toe laten. We blijven passief aan de zijlijn staan. Juist dat gegeven en dat besef raakte mij enorm tijdens het kijken van de serie, terwijl we er eigenlijk ook weinig aan kunnen veranderen. Want als we dit zouden willen doen, worden we gezien als terrorist of radicaal.
Nu staat of valt een verhaal met de geloofwaardigheid van de karakters die hierin een rol spelen. Allereerst maken we kennis met de Deense en Zweedse récherche, respectievelijk in de rollen van Martin Rohde (gespeeld door: Kim Bodnia) en Saga Nóren (gespeeld door: Sofia Helin), die hun handen ineen moeten slaan om de dader uit de brugmoord te vatten. Beide karakters hebben/krijgen in de loop van de serie een mooi uitgewerkt karakter. Martin Rohde blijkt niet in alles de perfecte burger te zijn en heeft niet altijd zijn zwakheden onder controle. Saga Norén heeft overduidelijk last van een stoornis in het autistische spectrum en is daardoor behoorlijk blind voor alle sociale conventies die mensen onderling stilzwijgend hebben afgesproken (zie hier de overduidelijke ‘brug’ naar de inleiding van deze recensie). Anders dan in een soortgelijke opzet (waarin beide partijen de tijd nodig hebben om aan elkaar te wennen) is het hier vooral de blindheid voor sociale conventies die een diepere lijn vormt tussen de twee hoofdkarakters en de privé-achtergronden van beide rechercheurs. Het is gedurende de duur van de serie steeds makkelijker om sympathie op te brengen voor de vreemde trekken van de autistische Saga. Het karakter sluipt langzaam het hart van de kijker binnen, waarna de kijker begrip krijgt voor haar onbegrip.
Naast deze twee karakters introduceert het verhaal elke afleveringen weer enkele nieuwe karakters die op een bepaalde wijze samenhangen met het hoofdverhaal. De introductie van karakters is overigens nergens een garantie dat deze karakters langere tijd in leven blijven. De serie neemt meerdere malen afscheid van betekenisvolle karakters. Dit wordt nergens echt dramatisch voor de kijker, maar het voegt wel sfeer toe, aan een toch al erg sfeervolle setting.
Waar de emotie ‘verdriet’ zowel bij de kijker als in de serie schittert door afwezigheid, tot aan de laatste afleveringen, wordt dit constant vervangen door gigantische onderhuidse spanning. Het verhaal neemt ruim de tijd om alle wendingen uit te werken, maar het ligt dan ook voortdurend vol met een niet goed te omschrijven dreiging. Telkens wil je enerzijds weer een spannende wending voorgeschoteld krijgen, terwijl je aan de andere kant graag ziet dat bepaalde onderdelen een ontknoping naderen. Het sterkst is de serie hierin rond het einde van elke aflevering. Je krijgt praktisch geen cliffhangers, wel bizarre plotwendingen die bijna als cliffhanger fungeren. Je krijgt het idee dat het verhaal de volgende aflevering weer een laag dieper gaat en dat, mijn beste lezers, dat voegt zo’n beklemmend kippenvelmoment toe na elke episode.
Tot slot wil ik graag nog een klein kritiekpuntje aan al mijn lofuitingen toevoegen. Na de eerste helft van de serie volgt er een omslagpunt in de acties van de waarheidsterrorist. Daarmee boet de serie iets van zijn kracht in. Naar het einde toe wordt het maatschappijkritische ingeruild voor een wat persoonlijker drama. Op zich is de omschakeling even wennen en weet het 2e gedeelte bijna net zo goed te boeien als het eerste gedeelte, toch is het jammer dat de schrijvers blijkbaar moeite hadden om de belofte die voortkwam uit de eerste helft, door te trekken naar de tweede helft van de serie. Dit seizoen komt ‘The Bridge’ daar overigens nog prima mee weg, een volgend seizoen zie ik wel graag dat men wat consequenter met het verhaal omgaat.
Sociale code’s en afspraken, onuitgesproken of wellicht juist tegengesproken, blijven bestaan. Ze zijn nodig om de maatschappij draaiende te houden, of in ieder geval leefbaar te houden. Dat we daarmee de waarheid of misschien hele sociale klassen of groepen mensen tekort doen, is voor ons voortbestaan minder relevant. Een heftige waarheid waar ik me niet in kan berusten. Een door mij persoonlijk ervaren diepere laag die wellicht mijn cijfer voor deze serie positief heeft bijgesteld: een welverdiende 8,5!
Volg Bron/BroenSociale code’s, verborgen regels en de nodige etiquette, ‘tools’ die we nodig hebben in de omgang met elkaar. We vragen of het goed met je gaat, maar hoeven geen uitgebreid relaas over dat vervelende ziektebed van je naaste. We zeggen dat het ons gesmaakt heeft, als we bij gasten eten, maar eigenlijk hadden we het liefst de pizzeria opgebeld met de vraag of hij één van zijn koeriers langs wilde sturen.
We doen het omdat we zo met elkaar horen om te gaan, zo zijn de regels nu eenmaal. Het houdt de boel leefbaar en zonder al teveel conflicten. We weten dat het zo werkt; op het moment dat we hier niet mee kunnen omgaan, noemt men dat al snel een stoornis.
“The Bridge”, een nieuwe Scandinavische thrillerhit, laat vanaf de cover op de boxset al zien dat het een coproductie is tussen een Zweeds en een Deens productiehuis. Mocht de driedubbele titel niet opgevallen zijn: “Bridge/Bron/Boen”, dan valt het tweetalige aspect in de serie zelf je wellicht op. Verder komen er regelmatig verwijzingen naar de wijze waarop in beide landen zaken anders geregeld worden. Echter als Hollandse kijker vallen deze aspecten toch wat minder op, gezien de beide talen ons onbekend zijn en het verschil daardoor lastig te horen en/of te herkennen is.
In de beklemmende opening van deze serie starten we direct bij de brug uit de titel. De lichten vallen één voor één uit en temidden van deze gecreëerde duisternis rijdt een ‘dan’ volledig onbekende dader tot de exacte grens van beide landen. Daar legt hij op de exacte scheidslijn een lichaam neer en maakt zich daarna uit de voeten. Korte tijd later wordt duidelijk dat deze moord slechts een opmaat is voor de uitvoerder om zowel de Zweedse als de Deense bevolking te laten zien welke misstanden in de maatschappij allemaal onbesproken worden gelaten. Een serial-killer met een hoger doel wint zowel respect als afschuw als zijn macabere maatschappijlessen steeds persoonlijker worden. De toon is gezet, een bizarre ‘filmisch bijzondere’ opening vormt de opmaat naar dit stilistisch wondertje van de Scandinavische misdaadtelevisie.
Na het prachtige intronummer: ‘Hollowtalk’ van ‘Choir of Young believers’ wist ik één ding zeker, dit wordt een bijzondere ervaring. Dit muzikale buitenbeentje (in positieve zin) in de geschiedenis van serie-intro’s, geeft een sferische tekening af van de zoektocht naar betekenis binnen de leegheid die gevormd is. Tekstueel voegt het nummer daadwerkelijk een extra dimensie toe aan het verhaal wat zich aflevering na aflevering ontvouwt.
Gedurende het verhaal voert het de kijker door een achtbaanrit van maatschappelijk kritische thema’s. Het geeft aan dat de makers wellicht hetzelfde doel hadden als hun zelf gecreëerde waarheidsterrorist. Ook zij wilden ons wellicht een spiegel voorhouden van de mens en de maatschappij in al zijn duistere aspecten. Er worden meer sociale regels en conventies blootgelegd waar we ons eigenlijk voor schamen. Er worden zaken aangekaart die blijkbaar niet kloppen maar waarvan we met elkaar hebben afgesproken dat we het maar toe laten. We blijven passief aan de zijlijn staan. Juist dat gegeven en dat besef raakte mij enorm tijdens het kijken van de serie, terwijl we er eigenlijk ook weinig aan kunnen veranderen. Want als we dit zouden willen doen, worden we gezien als terrorist of radicaal.
Nu staat of valt een verhaal met de geloofwaardigheid van de karakters die hierin een rol spelen. Allereerst maken we kennis met de Deense en Zweedse récherche, respectievelijk in de rollen van Martin Rohde (gespeeld door: Kim Bodnia) en Saga Nóren (gespeeld door: Sofia Helin), die hun handen ineen moeten slaan om de dader uit de brugmoord te vatten. Beide karakters hebben/krijgen in de loop van de serie een mooi uitgewerkt karakter. Martin Rohde blijkt niet in alles de perfecte burger te zijn en heeft niet altijd zijn zwakheden onder controle. Saga Norén heeft overduidelijk last van een stoornis in het autistische spectrum en is daardoor behoorlijk blind voor alle sociale conventies die mensen onderling stilzwijgend hebben afgesproken (zie hier de overduidelijke ‘brug’ naar de inleiding van deze recensie). Anders dan in een soortgelijke opzet (waarin beide partijen de tijd nodig hebben om aan elkaar te wennen) is het hier vooral de blindheid voor sociale conventies die een diepere lijn vormt tussen de twee hoofdkarakters en de privé-achtergronden van beide rechercheurs. Het is gedurende de duur van de serie steeds makkelijker om sympathie op te brengen voor de vreemde trekken van de autistische Saga. Het karakter sluipt langzaam het hart van de kijker binnen, waarna de kijker begrip krijgt voor haar onbegrip.
Naast deze twee karakters introduceert het verhaal elke afleveringen weer enkele nieuwe karakters die op een bepaalde wijze samenhangen met het hoofdverhaal. De introductie van karakters is overigens nergens een garantie dat deze karakters langere tijd in leven blijven. De serie neemt meerdere malen afscheid van betekenisvolle karakters. Dit wordt nergens echt dramatisch voor de kijker, maar het voegt wel sfeer toe, aan een toch al erg sfeervolle setting.
Waar de emotie ‘verdriet’ zowel bij de kijker als in de serie schittert door afwezigheid, tot aan de laatste afleveringen, wordt dit constant vervangen door gigantische onderhuidse spanning. Het verhaal neemt ruim de tijd om alle wendingen uit te werken, maar het ligt dan ook voortdurend vol met een niet goed te omschrijven dreiging. Telkens wil je enerzijds weer een spannende wending voorgeschoteld krijgen, terwijl je aan de andere kant graag ziet dat bepaalde onderdelen een ontknoping naderen. Het sterkst is de serie hierin rond het einde van elke aflevering. Je krijgt praktisch geen cliffhangers, wel bizarre plotwendingen die bijna als cliffhanger fungeren. Je krijgt het idee dat het verhaal de volgende aflevering weer een laag dieper gaat en dat, mijn beste lezers, dat voegt zo’n beklemmend kippenvelmoment toe na elke episode.
Tot slot wil ik graag nog een klein kritiekpuntje aan al mijn lofuitingen toevoegen. Na de eerste helft van de serie volgt er een omslagpunt in de acties van de waarheidsterrorist. Daarmee boet de serie iets van zijn kracht in. Naar het einde toe wordt het maatschappijkritische ingeruild voor een wat persoonlijker drama. Op zich is de omschakeling even wennen en weet het 2e gedeelte bijna net zo goed te boeien als het eerste gedeelte, toch is het jammer dat de schrijvers blijkbaar moeite hadden om de belofte die voortkwam uit de eerste helft, door te trekken naar de tweede helft van de serie. Dit seizoen komt ‘The Bridge’ daar overigens nog prima mee weg, een volgend seizoen zie ik wel graag dat men wat consequenter met het verhaal omgaat.
Sociale code’s en afspraken, onuitgesproken of wellicht juist tegengesproken, blijven bestaan. Ze zijn nodig om de maatschappij draaiende te houden, of in ieder geval leefbaar te houden. Dat we daarmee de waarheid of misschien hele sociale klassen of groepen mensen tekort doen, is voor ons voortbestaan minder relevant. Een heftige waarheid waar ik me niet in kan berusten. Een door mij persoonlijk ervaren diepere laag die wellicht mijn cijfer voor deze serie positief heeft bijgesteld: een welverdiende 8,5!
Reacties (2)