Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Bridge - Seizoen 2
Het is misschien nog wat vroeg om The Killing en The Bridge nu al de status van klassieker toe te kennen, maar uiteindelijk zal dat er toch wel van komen. Beide series hebben, veel meer dan andere televisiethrillers uit Scandinavië, een groot internationaal publiek bereikt en beide series beleven zelfs een Amerikaanse (en Franse) remake. Aan dat succes heeft ongetwijfeld het feit bijgedragen dat iedere serie maar één verhaal vertelt. Dat geeft de scenarioschrijvers de gelegenheid de plot – en dus de spanning – stap voor stap op te bouwen, terwijl de televisiekijker op zijn gemak kennis kan maken met de belangrijkste personages.
Ook de 10 afleveringen van The Bridge ll vertellen met elkaar maar één verhaal, dat begint waar serie l eindigde: met de ontmaskering van de man die verantwoordelijk blijkt te zijn voor de moord op (onder meer) de zoon van politie-inspecteur Martin Rohde (Kim Bodnia, Haevnen, Den som draeber). Die afschuwelijke gebeurtenis heeft Rohde nog steeds niet verwerkt en een jaar na dato vult hij zijn dagen met niet veel meer dan wat hand en span diensten op het politiebureau. Maar dan vaart op een dag een schip tegen een van de pijlers van de Sontbrug, die Denemarken met Zweden verbindt. Aan boord bevinden zich vijf jonge mensen: drie Zweden en twee Denen. Ze zijn doodziek en sterven enkele dagen later aan de gevolgen van wat longpest blijkt te zijn. Opnieuw is nauwe samenwerking tussen politiekorpsen uit beide landen vereist. Vanuit Stockholm wordt inspecteur Sara Norén (Sofia Helin, Masjävlar) op de zaak gezet en voor haar is meteen duidelijk dat zij maar één Deense collega wil samenwerken: Martin Rohde.
Had het verhaal in The Bridge l een sterk sociaal en politiek karakter; in The Bridge ll hebben de scenaristen eco-terrorisme als hoofdonderwerp gekozen. Norén en Rohde maken jacht op een bende nietsontziende idealisten die geen enkel middel schuwen om de wereld duidelijk te maken dat de mens niet de maat van alle dingen is. Hun belangrijkste doel lijkt te zijn internationale wetten zo aan te passen dat het milieu eindelijk echt ontzien wordt. Overigens blijkt ‘bende’ al snel niet het juiste woord te zijn, want daders worden in deze angstaanjagende campagne maar al te gemakkelijk zelf slachtoffer. Niemand is onvervangbaar; zelfs de meest toegewijde eco-terrorist niet. Op één uitzondering na: de man of vrouw die zich ‘Mother of Three’ noemt en op de achtergrond aan alle touwtjes trekt.
The Bridge ll is een gecompliceerd verhaal over de smalle grens tussen idealisme en zinloos geweld. Over een man ook die wanhopig probeert de draad van zijn leven op te pakken nadat een gruwelijke gebeurtenis dat leven compleet overhoop heeft gehaald. De dood van zijn zoon heeft Martin Rohde langzaam maar zeker vervreemd van zijn vrouw en sinds enkele maanden woont hij in een hotel. Het lukt hem maar niet om Jens Hansen, de moordenaar, uit zijn hoofd te verdrijven. Deskundige hulp heeft niet het gewenste effect; hij wil Hansen in de ogen kijken en hem laten ervaren wat hij heeft aangericht. Daarom dringt hij aan op een bezoek aan de gevangenis, meerdere keren zelfs. Tot hij beseft dat alleen drastische maatregelen rust in zijn hoofd kunnen brengen.
De derde belangrijke verhaallijn is die van Sara Norén en haar krampachtige pogingen een ‘normale’ vriendin te zijn. Sara lijdt aan het syndroom van Asperger, een stoornis in het autistisch spectrum die zorgt voor beperkingen in sociale interacties en een beperkt repertoire aan interesses en activiteiten. Sara Norén is hoog-intelligent maar begrijpt de wereld niet. Ze begrijpt mensen niet en dat maakt het bijvoorbeeld ontzettend moeilijk om een relatie met een man te onderhouden. Ze doet haar uiterste best, gaat samenwonen met haar vriend, vraagt regelmatig andere mensen om raad maar moet uiteindelijk vaststellen dat haar pogingen op niets zijn uitgelopen. Sara Norén is een uitstekende politiefunctionaris maar als mens heeft zij gefaald.
Het slot van The Bridge ll is dramatisch, triest én onbevredigend. Na 10 afleveringen verwacht je dat alle puzzelstukjes op hun plaats gevallen zijn en dat is helaas niet het geval; waarschijnlijk het wisselgeld voor een derde serie. Bovendien kon ik het idee maar niet van me afzetten dat het allemaal korter had gekund. Door de omvang waarvoor opnieuw gekozen is, wordt de kijker steeds weer op het verkeerde been gezet en dat is op den duur niet meer functioneel. Less is ook in dit geval more.
Volg Bron/BroenOok de 10 afleveringen van The Bridge ll vertellen met elkaar maar één verhaal, dat begint waar serie l eindigde: met de ontmaskering van de man die verantwoordelijk blijkt te zijn voor de moord op (onder meer) de zoon van politie-inspecteur Martin Rohde (Kim Bodnia, Haevnen, Den som draeber). Die afschuwelijke gebeurtenis heeft Rohde nog steeds niet verwerkt en een jaar na dato vult hij zijn dagen met niet veel meer dan wat hand en span diensten op het politiebureau. Maar dan vaart op een dag een schip tegen een van de pijlers van de Sontbrug, die Denemarken met Zweden verbindt. Aan boord bevinden zich vijf jonge mensen: drie Zweden en twee Denen. Ze zijn doodziek en sterven enkele dagen later aan de gevolgen van wat longpest blijkt te zijn. Opnieuw is nauwe samenwerking tussen politiekorpsen uit beide landen vereist. Vanuit Stockholm wordt inspecteur Sara Norén (Sofia Helin, Masjävlar) op de zaak gezet en voor haar is meteen duidelijk dat zij maar één Deense collega wil samenwerken: Martin Rohde.
Had het verhaal in The Bridge l een sterk sociaal en politiek karakter; in The Bridge ll hebben de scenaristen eco-terrorisme als hoofdonderwerp gekozen. Norén en Rohde maken jacht op een bende nietsontziende idealisten die geen enkel middel schuwen om de wereld duidelijk te maken dat de mens niet de maat van alle dingen is. Hun belangrijkste doel lijkt te zijn internationale wetten zo aan te passen dat het milieu eindelijk echt ontzien wordt. Overigens blijkt ‘bende’ al snel niet het juiste woord te zijn, want daders worden in deze angstaanjagende campagne maar al te gemakkelijk zelf slachtoffer. Niemand is onvervangbaar; zelfs de meest toegewijde eco-terrorist niet. Op één uitzondering na: de man of vrouw die zich ‘Mother of Three’ noemt en op de achtergrond aan alle touwtjes trekt.
The Bridge ll is een gecompliceerd verhaal over de smalle grens tussen idealisme en zinloos geweld. Over een man ook die wanhopig probeert de draad van zijn leven op te pakken nadat een gruwelijke gebeurtenis dat leven compleet overhoop heeft gehaald. De dood van zijn zoon heeft Martin Rohde langzaam maar zeker vervreemd van zijn vrouw en sinds enkele maanden woont hij in een hotel. Het lukt hem maar niet om Jens Hansen, de moordenaar, uit zijn hoofd te verdrijven. Deskundige hulp heeft niet het gewenste effect; hij wil Hansen in de ogen kijken en hem laten ervaren wat hij heeft aangericht. Daarom dringt hij aan op een bezoek aan de gevangenis, meerdere keren zelfs. Tot hij beseft dat alleen drastische maatregelen rust in zijn hoofd kunnen brengen.
De derde belangrijke verhaallijn is die van Sara Norén en haar krampachtige pogingen een ‘normale’ vriendin te zijn. Sara lijdt aan het syndroom van Asperger, een stoornis in het autistisch spectrum die zorgt voor beperkingen in sociale interacties en een beperkt repertoire aan interesses en activiteiten. Sara Norén is hoog-intelligent maar begrijpt de wereld niet. Ze begrijpt mensen niet en dat maakt het bijvoorbeeld ontzettend moeilijk om een relatie met een man te onderhouden. Ze doet haar uiterste best, gaat samenwonen met haar vriend, vraagt regelmatig andere mensen om raad maar moet uiteindelijk vaststellen dat haar pogingen op niets zijn uitgelopen. Sara Norén is een uitstekende politiefunctionaris maar als mens heeft zij gefaald.
Het slot van The Bridge ll is dramatisch, triest én onbevredigend. Na 10 afleveringen verwacht je dat alle puzzelstukjes op hun plaats gevallen zijn en dat is helaas niet het geval; waarschijnlijk het wisselgeld voor een derde serie. Bovendien kon ik het idee maar niet van me afzetten dat het allemaal korter had gekund. Door de omvang waarvoor opnieuw gekozen is, wordt de kijker steeds weer op het verkeerde been gezet en dat is op den duur niet meer functioneel. Less is ook in dit geval more.
Reacties (2)