Wat kunnen Engelse kustplaatsjes toch prachtig zijn. Ruisende golven onder witte kliffen, een idyllische dorpskern en een hechte gemeenschap die elkaar door en door kent. Het dorpje Broadchurch is daar geen uitzondering op. Maar wanneer er iets vreselijks gebeurt, worden alle verhoudingen op scherp gezet. Dit hebben we tijdens het eerste seizoen gezien, toen de elfjarige Danny Latimer dood werd aangetroffen op het strand. Dit hebben we tijdens het tweede seizoen gezien, toen de dader voor de rechter moest verschijnen. Maar ook tijdens seizoen drie zien we dit, wanneer een vrouw tijdens een feest verkracht wordt.

Nadat het tweede seizoen voor mij persoonlijk wat tegenviel, slaagde het derde en laatste seizoen van Broadchurch erin om mij bij de keel te grijpen zoals de eerste reeks dat ook deed. Hoe? Door weer terug te keren naar de basis. Er wordt een misdaad gepleegd en het is aan detectives Ellie Miller (Olivia Colman, The Night Manager) en Alec Hardy (David Tennant, Doctor Who) om uit te zoeken wie de dader is.

De keuze om voor een verkrachting te gaan, was een risicovolle, maar goede zet

De keuze om voor een verkrachting te gaan is een goede, maar ook risicovolle zet geweest. Verkrachting is een vreselijk fenomeen en de makers behandelen hier een zwaar en serieus onderwerp. Maar men gaat op uitermate zorgvuldige wijze om met dit gegeven en dat werkt. We zien hier absoluut geen verheerlijking van geweld, maar een rauw en realistisch portret van iemand die iets vreselijks heeft meegemaakt en daarmee om moet gaan. De kwetsbaarheid, maar ook de kracht, die actrice Julie Hesmondhalgh (Coronation Street) in haar rol als slachtoffer Trish Winterman weet te stoppen, werkt daarbij erg goed. Zij gaat ongetwijfeld genomineerd worden voor een grote Britse televisieprijs.

In een tijd waarin seksueel geweld goedgepraat wordt, is een aanklacht hiertegen hard nodig

Tegelijkertijd zien we een subtiele, maar vlijmscherpe aanklacht tegen de machocultuur onder mannen, die je vooral in kleinere gemeenschappen tegenkomt. Broadchurch maakt tijdens dit seizoen goed duidelijk dat seksueel geweld tegen vrouwen echt niet kan, en dat het goedpraten ervan soms net zo erg kan zijn. Stiekem verdenk ik de schrijver Chris Chibnall ervan dat de vrouwonvriendelijke uitspraken van bijvoorbeeld Donald Trump hierin meespeelden, maar in tijden waarin seksueel geweld goedgepraat lijkt te worden, zijn de aanklachten hiertegen juist hard nodig.

Net als in eerdere seizoenen zit er weinig tempo in het verhaal, en het geheel kabbelt rustig voort. Maar in een serie als Broadchurch werkt dat het beste. Men neemt de tijd om te vertellen wat men vertellen wil. Men neemt de tijd om een geloofwaardige wereld op te bouwen vol karakters die allemaal op de één of andere manier in het netwerk van het plaatsje Broadchurch zitten. Hoewel dit seizoen een nieuwe zaak begint, vergeet men het verleden absoluut niet en de nodige verbanden met de eerste twee seizoenen worden op natuurlijke wijze aangehaald.



Wat helpt om deze geloofwaardige wereld vol geloofwaardige karakters goed neer te zetten, is een sterk ensemble aan acteurs en actrices. Zowel oudgedienden (Arthur Darvill, Jodie Whittaker en Andrew Buchan, om er maar een paar te noemen) als nieuwkomers (zoals Georgina Campbell, Chris Mason en Sebastian Armesto) weten zich te bewijzen in dit dorpje. Maar de sterren van de show blijven nog steeds Olivia Colman en David Tennant, die inmiddels bijna perfect op elkaar zijn ingespeeld.

Met dit ijzersterke derde seizoen kunnen we op gepaste wijze afscheid van het geliefde plaatsje Broadchurch nemen. Een nieuwe zaak – heftiger maar actueler dan ooit – bracht de serie terug naar de basis en gaf ons Broadchurch zoals we dat gewend waren. En na een zinderende ontknoping kan ik uiterst tevreden terugkijken naar dit pareltje dat de zender ITV heeft voortgebracht.