Black Earth Rising - Seizoen 1

Wat een actrice! Ik wist dat Michaela Coel (The Aliens, Chewing Gum) kon acteren, maar dit had ik niet verwacht. In Black Earth Rising laat ze zien hoe ze zo’n beetje elke menselijke emotie haast perfect naar het scherm kan toveren. Prachtig om te zien gewoon. Als dit haar geen prijzen op gaat opleveren, dan weet ik het ook niet meer. Maar een goede hoofdrolspeelster hoeft geen garantie voor een goede serie te zijn. Gelukkig zit het met alle andere facetten van de serie ook wel goed.

In 1994 vond één van de ergste genocides uit de geschiedenis van Afrika plaats. In Rwanda woedde al jaren een burgeroorlog tussen de Hutu’s en de Tutsi’s en aan het einde van de oorlog doodden Hutu-extremisten naar schatting bijna een miljoen Tutsi’s. In Black Earth Rising wordt één van de mogelijke verantwoordelijken vijfentwintig jaar na dato opgepakt en voor de rechter gesleept. Kate Ashby, een juridisch medewerker die als kind de genocide heeft overleefd, vertrouwt het niet en gaat zelf op onderzoek uit. Terwijl ze dieper in het verleden van haar geboorteland graaft, ontrafelt ze een internationale samenzwering en duistere familiegeheimen.

Niets is zwart-wit

Als je iets leert van een serie als deze, dan is het dat niets helemaal zwart-wit is. Al in de eerste paar minuten van de serie wordt gesuggereerd dat deze genocide en alle instabiliteit op het Afrikaanse continent het gevolg zijn van westerse bemoeienis. Deze boodschap weerklinkt in bijna elk moment van de serie en biedt echt stof tot nadenken. Het laat zien hoe weinig we eigenlijk weten van Afrikaanse geschiedenis, zowel voor, tijdens, als na de kolonisatie door Europeanen. Voor Europeanen lijkt het misschien alsof Afrika één volk is, maar dat is niet zo. Dat laat Black Earth Rising nu juist goed zien.



Naast Coel doet er ook nog een heel scala aan andere topacteurs mee. Tegenspelers als John Goodman (Roseanne), Harriet Walter (Patrick Melrose) en Noma Dumezweni (Frankie) doen het buitengewoon goed en weten met hun onderlinge spel de aandacht te trekken. De spanning tussen Kate en haar adoptiemoeder Eve is vooral tijdens de eerste paar afleveringen om te snijden wanneer zij van mening verschillen over de schuld van een Rwandese generaal. Ook de relatie tussen Kate en het personage van John Goodman, die een vaderfiguur voor Kate speelt, is goed geslaagd. De warmte die de twee voor elkaar voelen, spat van het scherm.

De serie is prachtig vormgegeven. Regisseur en schrijver Hugo Blick heeft buitengewoon goed oog voor detail en symboliek die in de aankleding naar voren komt. Zo past de intromuziek – You Want It Darker van Leonard Cohen – perfect bij de sfeer die de serie probeert neer te zetten en de thematiek die je langs ziet komen. Een ander grafisch hoogstandje zijn de flashbacks van gruwelijkheden tijdens de genocide, die met ontroerende animaties tot leven worden gebracht.

Black Earth Rising begint en eindigt sterk, maar het midden is langdradig

Black Earth Rising begint heel sterk in de eerste twee afleveringen, is buitengewoon boeiend met een sterke cast en heeft een interessante verhaallijn vol onverwachte wendingen. Helaas stokt het tijdens de daaropvolgende afleveringen een beetje. Ondanks de prachtige scènes en het sterke acteerwerk, wil het verhaal niet bepaald vlotten. Daar komt tegen het einde verandering in en de laatste drie afleveringen zijn mogelijk nog beter en boeiender dan de eerste twee. Gelukkig praten we hier over slechts acht afleveringen, dus er wordt niet heel veel tijdsinvestering gevraagd.

Black Earth Rising heeft het allemaal. Fantastische acteurs, interessante thematiek en een mooie vormgeving. Hoewel het verhaal hier en daar wat langdradig kan zijn, is het zeker de moeite waard. Dit is niet alleen een goede serie, maar ook een interessante en aangrijpende geschiedenisles. Het verhaal is na acht afleveringen verteld en van mij hoeft een tweede seizoen absoluut niet. Het is goed zo.