Battlestar Galactica (2004) - Complete serie

Het is ruim 20 jaar geleden dat de remake van Battlestar Galactica op televisie kwam en we gedurende vie seizoenen de strijd tussen de mensheid en Cylons opnieuw mochten meemaken. Reden genoeg om te kijken hoe deze serie de tand des tijds heeft doorstaan. Maar laten we – voor het overzicht - even beginnen met een stukje geschiedenis. In 1978 kwam de film Battlestar Galactica uit, een film die diende als pilot voor de serie die daarop (in hetzelfde jaar) volgde. Deze serie werd vervolgens opgevolgd door Galactica 1980 en de film Battlestar Galactica: Second Coming uit 1999 (deze film zou dienen als pilot voor een nieuwe serie die er nooit is gekomen).

Hierna werd afscheid genomen van de oude Battlestar Galactica en kwam in 2004 de remake uit. Ook deze werd overigens voorafgegaan door een miniserie in 2003 die als pilot diende voor de serie. De remake start met een vergelijkbaar basisverhaal, maar is toch wezenlijk anders dan het origineel.



In een ander sterrenstelsel leven de mensen verdeeld over twaalf koloniën. In het verleden is er oorlog geweest met de Cylons, een mechanisch ras dat door de mensheid zelf is gecreëerd. Nadat er een wapenstilstand is gesloten, hebben de Cylons zich teruggetrokken op een eigen planeet en er is al jaren niets meer van hen gezien of gehoord. Tot het begin van de miniserie dan, want op dat moment blijkt dat de Cylons nog steeds erg haatdragend zijn richting hun scheppers.

In de tussenliggende jaren zijn zij er in geslaagd zijn om zichzelf opnieuw te creëren maar dan in menselijke vorm. Naast de ‘traditionele’ mechanische Cylons zijn er dus nu ook Cylons die 'menselijk' zijn. En zij blijken al een lange tijd bezig met een plan om de mensheid te vernietigen. Door wetenschapper Gaius Balthar (James Callis, Blood & Treasure) te manipuleren weten de Cylons de twaalf koloniën te verrassen en roeien zij met een gecoördineerde aanval vrijwel de volledige mensheid uit.

Vrijwel, want de Battlestar Galactica, een oud ruimteschip onder leiding van William Adama (Edward James Olmos, Mayans MC) weet de aanval – samen met een handvol schepen – te overleven. Adama is nog van de oude stempel en heeft mede door zijn weerzin tegen de Cylons zijn schip zo ver mogelijk weg weten te houden van digitale netwerken en dergelijke. Hierdoor wordt de Galactica niet getroffen door de digitale aanval van de Cylons en is daardoor niet weerloos.

Samen met wat er nog over is van de mensheid, waaronder de voormalig onderminister van onderwijs Laura Roslin (Mary McDonnell, The Fall of the House of Usher) die inmiddels tot de nieuwe president is uitgeroepen, gaan zij op zoek naar de mythische dertiende kolonie die zich in het verleden van de andere koloniën heeft afgescheiden en naar de Aarde is vertrokken.

Probleem is alleen dat de Cylons geen genoegen nemen met het uitroeien van het grootste gedeelte van de mensheid, zij willen de volledige mensheid uitroeien. En naast dat ze achter de vloot aanzitten en Gaius Balthar nog steeds wordt gemanipuleerd door een virtuele versie van een Cylon, blijkt als snel dat de mensheid voor de aanval reeds geïnfiltreerd was door Cylons en dat deze zich al onder de vloot bevinden. Dus wie is er te vertrouwen?

Maar het verhaal zit goed in elkaar. En voor een groot gedeelte zit dat in de strijd die er naast de oorlog tegen de Cylons gestreden moet worden.

In feite niemand aangezien de menselijke Cylons die zich onder de vloot bevinden, zich vaak zelf ook pas realiseren dat zij Cylon zijn op het moment dat ze worden geactiveerd. Het is dus niet zo dat je alleen maar naar het gedrag hoeft te kijken. Iets wat op zich al lastig genoeg zijn, aangezien er veel bijzondere personages rondlopen op de Galactica. Wat te denken van Saul Tigh (Michael Hogan, Teen Wolf), de alcoholische oude brompot die zowel de beste vriend als rechterhand van Adama is, Lee ‘Apollo’ Adama (Jamie Bamber, Cannes Confidential), de zoon die worstelt met de schaduw die zijn vader werpt en probeert zijn plek te vinden of Kara ‘Starbuck’ Trace (Katee Sackhoff, The Mandalorian), de beste piloot van de vloot, maar tevens met regelmaat compleet losgeslagen en nogal losbandig. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Gedurende vier seizoen en 73 afleveringen volgen we de route die de Galactica aflegt en de strijd die zij leveren, zowel onderling als tegen de Cylons. En daarmee waren de liefhebbers van deze serie er nog niet, want naast de nodige extra afleveringen die online werden uitgebracht, kwamen de televisiefilms The Plan (waarin het verhaal vanuit het perspectief van de Cylons wordt verteld) en Blood & Chrome (over de jongere jaren van Adama, tijdens de eerste Cylonoorlog) en kwam de prequel-serie Caprica uit.



Battlestar Galactica is één van mijn favoriete series en een serie die ik met enige regelmaat opnieuw aanzet, met veel plezier weer kijk en waar ik telkens weer nieuwe dingen in zie en ontdek. Is de serie perfect? Zeker niet, maar voor welke serie geldt dat nu wel? Er zitten soms wat inconsistenties in en de karakterontwikkeling van personages voelt niet voor allemaal even bevredigend.

Maar het verhaal zit goed in elkaar. En voor een groot gedeelte zit dat in de strijd die er naast de oorlog tegen de Cylons gestreden moet worden. De mensheid zal voor zichzelf moeten bepalen op welke wijze zij verder wil en niet iedereen zit op één lijn. Met enige regelmaat botst het militaire gezag met het politieke gezag. En wat is menselijkheid eigenlijk? Kun je dezelfde principes wel aanhouden als er relatief weinig mensen meer over zijn? En welke rol is daarin weggelegd voor geloof. Allemaal existentiële vragen die tussen de regels door naar voren komen in Battlestar Galactica en op interessante wijze worden weergegeven.

Het feit dat de Cylons er nu ook in menselijke vorm zijn geeft extra diepgang aan het verhaal, mede omdat dit ervoor zorgt dat er ‘menselijke intriges’ plaatsvinden binnen de Cylons onderling. Iedere menselijke Cylon heeft een eigen persoonlijkheid en dient – naast het grotere doel – ook zijn eigen belang. Daarnaast wordt de sfeer voor de onthulling van de laatste Cylons enorm goed opgebouwd waardoor je, zeker de eerste keer dat je de serie ziet, op het puntje van je stoel zit om te zien wie de laatste Cylons zijn, hoe zij hier zelf op reageren en hun de rest erop reageert als alles duidelijk wordt.

Over het creëren van de sfeer is sowieso goed nagedacht. En dat begint al bij de intro van elke aflevering. In vogelvlucht krijg je te zien wat er met de mensheid gebeurd is en krijg je een actuele telling te zien van de hoeveelheid mensen die op dat moment nog in leven is. Overleed er de vorige aflevering iemand? Dan wordt de telling daar direct op aangepast.

Ook de wijze waarop alles in beeld gebracht wordt draagt bij aan die sfeer. Zowel de scenes die in de ruimte plaatsvinden als de scenes aan boord van de schepen worden op een bepaalde manier in beeld gebracht. Er zal ongetwijfeld een (voor mij onbekende) technische term voor zijn, maar men gebruikt een soort schokkerig beeld waarbij soms plotseling wordt ingezoomd en dat draagt bij aan een realistischer gevoel waardoor je in de serie wordt meegenomen.

Telkens als ik Battlestar Galactica kijk, geniet ik er weer van. En ook na al die jaren zit voor mij de sleet er nog steeds niet op. Heeft Battlestar Galactica de tand des tijds doorstaan? Wat mij betreft zonder twijfel. En ondanks dat ik de nieuwe remake die er moet gaan komen ongetwijfeld ga kijken, vraag ik mij af of ze dezelfde kwaliteit kunnen gaan leveren.