Baron Noir - Seizoen 2

De vaart zit er dit seizoen iets te veel in. Manipulatie, wisselende coalities en strategische keuzes die zich telkens lijken aan te passen. Baron Noir zit er vol mee. Het helpt ook niet dat het Franse kiessysteem anders is dan die in Nederland. Het is daarom soms lastig om te volgen waarom die regio of dat bepaalde kiesdistrict zo belangrijk is. Pas bij de laatste twee afleveringen (van de acht) daalt het tempo en komt er enige rust in het verhaal. Wanneer het stof langzaam neerdaalt valt pas op waar het echt om gaat.

Politicus Philippe Rickwaert neemt geen tijd om van de ontwikkelingen in het eerste seizoen bij te komen. Zodra het kan gaat hij weer voortvarend aan de gang om een linkse unie te realiseren. Dat heeft niet alleen te maken met zijn droom van een gezamenlijke linkse beweging, maar heeft ook te maken met het opkomende extreem rechts. Punt is echter dat links steeds verder verdeelt dreigt te raken. Zoals in het eerste seizoen al bleek is ook Baron Noir (Philippe) niet altijd een garantie tot succes.



Terwijl Philippe zijn strijd voert voor een unie op links kiest president Amélie Dorendeu voor een andere strategie. Hoewel ook zij kiest voor een unie doet ze dit samen met rechts. Haar premier wordt Stephane Thorigny (Pascal Elbé, Une Chance De Trop). Daarvoor moet Amélie een aantal concessies doen die door haar oude linkse partners, waaronder Philippe, niet begrepen wordt. Amélie is daardoor wel de president van het land, maar isoleert zich politiek meer en meer. Zeker wanneer zij in het geheim keuzes moet maken om een aantal islamitische terroristen in Frankrijk te stoppen wankelt haar positie.

Voor fans van politieke intriges nog steeds een goede televisieserie.

Op het linkse vlak heeft de socialistische partij flinke concurrentie van de partij van het volk. De charismatische leider Michel Vidal (François Morel) heeft zich in het verleden afgesplitst van de socialistische partij. Daarmee trekt hij ook regelmatig andere socialistische partijleden over de streep om voor zijn partij te gaan werken. Zelfs in de intieme kring van Philippe is dit merkbaar.

Véronique Bosso (Astrid Whettnall) is een van die intimi. Ze werkt nauw samen met Philippe, maar hij zorgt regelmatig voor stress en voor haar desastreuze keuzes. Philippe denkt in het grote plaatje en de langere termijn, maar daarbij schuwt hij het niet vrienden en bekenden om grote offers te vragen. Ook zijn andere kompaan Cyril Balsan (Hugo Becker) ontkomt niet aan de, schijnbaar, wispelturige keuzes en strategie van Philippe.



Zoals gezegd heeft het tweede seizoen wat te lijden onder het moordende tempo. Bovendien zijn er nogal wat personages bijgekomen in het verhaal. Om al die kampen en strategieën te volgen zonder helemaal te snappen hoe het Franse kiesstelsel werkt is een grote uitdaging. Dat zou normaal wel te doen zijn, zoals in het eerste seizoen, maar er gebeurt zoveel dit seizoen dat je constant je volle aandacht bij het volgen van het verhaal moet houden. Soms best vermoeiend.

Baron Noir blijft echter een mooi inkijkje achter de vaak gesloten deuren van de politiek. De strategie, de concessies, de gewonnen en verloren idealen worden allemaal zichtbaar. De strijd om de macht, de zoektocht naar meerderheden en het verlangen om op het pluche terecht te komen en te blijven worden helder in beeld gebracht. Voor fans van politieke intriges nog steeds een goede televisieserie.