American Gods - Seizoen 1

Believing is seeing. Gods are real if you believe in them. – Mr. Wednesday

Geloof. Een onderwerp dat vaak lastig is om te bespreken. Er zijn zoveel verschillende stromingen, geloofsovertuigingen en dan heb ik het nog niet eens over atheïsme. Geloof staat centraal in de nieuwe serie van Starz! Als je ergens in gelooft, maakt dat het een God? Of is er een god waarin je moet geloven? Bestaan goden wel als er niemand in ze gelooft?

Zoals ik in de recensie van de eerste aflevering al schreef, werd American Gods met veel bombast aangekondigd. Gebaseerd op een bestseller van Neil Gaiman, Bryan Fuller (Hannibal) als regisseur én ladingen aan gevestigde, steengoede acteurs. De hype was compleet; dit moest een pareltje worden. De eerste aflevering kreeg van mij een 9,5 maar is de rest van het seizoen net zo goed?

Het verhaal van American Gods gaat over de aanstaande oorlog tussen oude en nieuwe goden. Oude goden uit verschillende mythologieën zoals de Egyptische en Noorse, nieuwe goden zoals Media (geweldig gespeeld door Gillian Anderson, X-Files) en Technical Boy (Bruce Langley).
De serie start met Shadow Moon (Ricky Whittle, The 100) als hij uit de gevangenis komt. Hij hoort vreselijk nieuws waardoor hij een paar dagen eerder naar huis mag en komt onderweg Mr. Wednesday tegen. Hier start het verhaal.


Laat ik beginnen met het acteerwerk. In mijn ogen fenomenaal. Ian McShane (Deadwood) speelt Mr. Wednesday en doet dit op een mysterieuze, enigszins speelse, manier. Hij draagt de eerste paar afleveringen dan ook, en door alle ervaring die hij heeft lukt dit ook uitstekend. Ook Emily Browning (Sucker Punch) zit goed in haar rol. Zij speelt Laura Moon, de partner van Shadow en geeft finesse aan deze rol. Er zit zoveel goed spel in deze serie dat ik niet iedereen kan opnoemen. Kristin Chenoweth (Pushing Daisies), noem ik als laatste toch. Ondanks dat ze maar één aflevering te zien is als Easter hoop ik nu al dat ze volgend seizoen vaker te zien is.


Visueel is dit een serie die maar weinig rivalen kent. Het ziet er fantastisch uit. De details, de cinematografie, de kleding en sets zijn esthetisch beeldschoon. Je ziet duidelijk de hand van Bryan Fuller als het gaat om de gruwelijkheid die samengaat met het beeldschone van deze serie. In iedere aflevering zijn er mythologische verwijzingen geplaatst met beangstigende precisie. Visueel is dit het pareltje waar ik het over had.

Het verhaal daarentegen, is niet zo goed als gehoopt. Is het niet mooi dan? Zeker wel. In de kern is het verhaal van American Gods er eentje die kan inspireren en aanzetten tot nadenken en voor boeiende afleveringen kan zorgen. Toch vind ik dit niet helemaal uit de verf komen. Het eerste seizoen bestaat slechts uit acht afleveringen en bij aflevering zeven heb ik eigenlijk het idee dat we nog steeds naar een pilot aan het kijken zijn. Het op een langzame manier weggeven van plot is niet verkeerd, maar het gaat bij de eerste paar afleveringen zó extreem langzaam dat mijn aandacht weleens verslapte. Ik kreeg, en dat geef ik niet graag toe, een beetje het ‘style over substance’-gevoel.

Tell the believers and the non-believers. Tell them we’ve taken the spring. They can have it back when they pray for it. – Mr. Wednesday

Eigenlijk begint de serie pas écht in aflevering acht. Je voelt dat de spanning opbouwt en we nu pas aankomen op de weg die American Gods wil gaan bewandelen. Echter, op het moment dat de serie wat plot gaat weggeven stopt de aflevering en is het seizoen over. Dat vind ik toch een groter minpunt dan ik eigenlijk wil toegeven.

Raad ik aan om deze serie te gaan kijken? Absoluut. Het blijft, zeker visueel, een pareltje. Als de serie in seizoen twee toch iets meer vaart in de verhaallijnen zet, denk ik nog steeds dat dit een serie kan worden waar we over decennia nog over praten. Oké, ik zeg het gewoon: dit is potentieel een culthit in de dop.