After Life - Seizoen 1

De Britse komiek Ricky Gervais is vooral bekend van The Office. Verder is zijn zwartgallige humor te zien in series als Extras, Derek en David Brent: Life On The Road. Die laatste twee waren al producties voor Netflix. Met After Life vervolgt Ricky die succesvolle samenwerking.

Ricky Gervais speelt in After Life de neerslachtige Tony. Zijn vrouw is aan kanker overleden. Het enige dat hem rest is haar videoboodschap en hun hond. De zorg om hun hond weerhoudt Tony ervan om zelfmoord te plegen. Het is echter duidelijk dat hij geen zin meer heeft in het leven. Alles wordt cynisch op de hak genomen. Zelfs kinderen ontkomen niet aan zijn zwartgalligheid. Zijn werk als journalist bij het lokale sufferdje levert hem ook geen vreugde op, wel bizarre verhalen. Mensen die van helemaal niets iets belangrijks willen maken. Zelfs de postbode ondergaat de vileine opmerkingen van Tony.

After Life kent echter ook een mindere kant.

Toch gloort er door alle duisternis een sprankje hoop. Verschillende lichtpuntjes die op het eind een baken van licht vormen. Zo is daar de drugsverslaafde en zijn vriendin die prostituee is. Tony laat bij hen enige menselijkheid zien. Wel is zijn hulp bij de grootste wens van de drugsverslaafde controversieel. Verder laat een weduwe op het kerkhof waar zijn vrouw begraven ligt Tony ook een andere kant zien. Ze delen immers een gezamenlijk gevoel van verlies. De verzorgster van zijn demente vader trekt langzaam steeds meer de aandacht van Tony. Zijn leegte, neerslachtigheid en zelfdestructie lijken hem echter te weerhouden van enige vooruitgang op dit vlak.

Wanneer je de tekst leest klinkt After Life als een drama dat dramatischer en donkerder is dan menig ander verhaal. De kracht van deze serie is echter dat Ricky Gervais het weet in te pakken met keiharde humor. De serie is niet luchtig, weet duidelijk te ontroeren, maar heeft ook telkens een donkere humoristische kant. Ricky is ongeëvenaard in dit soort rollen. Ook zijn enkele hoofdrolspelers zo getypeerd dat betrokkenheid, al is het maar op basis van medelijden, niet te vermijden is.



After Life kent echter ook een mindere kant. Vreemd genoeg is dat juist de positieve kant. De omslag op het einde bij Tony ziet de kijker van mijlenver aankomen. Die omslag levert een mierzoet einde op. Het is net alsof Ricky een knieval heeft willen doen naar de Amerikaanse markt (waar hij eerder in mierzoete films speelde). Mogelijk is ook dat hij dacht dat de diepe depressie van Tony goedgemaakt moest worden door een vergelijkbaar grote dosis aan positiviteit.

Conclusie is dat After Life een korte, want slechts zes afleveringen van een half uur, maar ook sterke serie is. De populariteit is zo groot dat er nu al een tweede seizoen is aangekondigd. Terecht. De vraag is wel hoe zo'n positief einde nog tot een donker vervolg gaat leiden, want dat is immers Ricky Gervais ten voeten uit. We kijken er reikhalzend naar uit.