7
Mandy Gelling-Potharst geeft "Touch - Seizoen 1" een 7.
Geschreven door Mandy Gelling-Potharst op 17 Maart 2013.
Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Touch - Seizoen 1
Of we kunnen vergeten dat Keifer Sutherland ooit Jack Bauer was? Met andere woorden kan Touch ons '24' doen vergeten? In de eerste paar afleveringen zeker niet. Als Martin Bohm (Sutherland) heel makkelijk neergemaaid wordt op het vliegveld dan roep je toch wel: “Nou doe dan wat, Bauer.” Maar zo heel langzaam vergeet je dat de geweldige vader, die Bohm is, ooit Jack Bauer was. Met deze nieuwe serie heeft Sutherland toch wel zilver met een goud randje in handen.
Het draait allemaal om Bohm en zijn autistische zoon Jake (die is trouwens niet doofstom zoals in de omschrijving staat). Jake Bohm, perfect gespeeld door David Mazouz, is een speciaal soort autist. Hij wil niet alleen niet aangeraakt worden, wat mij als moeder een verschrikking lijkt om nooit te kunnen knuffelen met je kind, maar heeft ook nog eens een speciale gave. Die gave is lastig uit te leggen maar in de loop van de serie begin je het beter te begrijpen. Jake ziet patronen, patronen in cijfers en die cijfers corresponderen met mensen, plaatsen en/of gebeurtenissen. Die patronen vertellen Jake dat er iets in het universum niet klopt en recht gezet moet worden. En daar komt zijn vader in beeld. Die mag als een soort marionet achter de cijfers een persoon zien te vinden. Niet gemakkelijk en zeker niet als hij ook nog eens dwars wordt gezeten door jeugdzorg die de voogdij van Jake willen hebben. Niet omdat er niet goed voor Jake wordt gezorgd, Martin doet het namelijk geweldig met zijn zoon, maar omdat een duistere niet nader te noemen organisatie geld ziet in de patronen en dus in Jake.
Tot zover de omschrijving. Is Touch een bijzondere serie? Ja, dat is het zeker. De plaatsen, mensen en landen die je aandoet maken het bijzonder. Er wordt gelukkig niet overal Amerikaans gesproken. Ben je in Parijs wordt er Frans gesproken, komen we in Israël wordt er Arabisch of Hebreeuws gesproken. Zelfs de twee geweldig leuke Japanse meiden met telefoon (ga zelf maar kijken om die te snappen) spreken alleen Japans en soms Engels vertaald door een Iphone App. Touch is bijzonder door de mensen die in elke aflevering je hart weten te raken. Door Martin Bohm die er alles voor doet om te kunnen communiceren met zijn zoon. Het is soms hartverscheurend om zijn pogingen te volgen, en dan te zien dat Jake zich er ogenschijnlijk niets van aantrekt. Soms, heel soms, betrap je je er als kijker op dat je een hekel krijgt aan het jongetje Jake, als zijn vader weer wezenloos achter hem aan holt en roept: “Jake, slow down”, maar Jake reageert daar totaal niet op. Dat gevoel schud je net zo snel weer af als je beseft dat Jake hier niets aan kan doen. De jongen wordt geleid door een onzichtbare kracht die wij “gewone” mensen niet kunnen zien.
Elke aflevering behelst een rode draad en een nummer (cijferreeks) die mensen bij elkaar brengt. Het concept is geweldig en ook de acteurs zijn uitstekend gekozen. De cijferreeks klopt elke keer weer en je kan geen fout in de logica ontdekken. Het mooie van Touch is dat er nagenoeg geen geweld inzit en dat het mensen over de hele wereld bij elkaar brengt. Een aangrijpende serie die de moeite van het kijken zeker waard is.
Een dikke zeven is verdient, op naar seizoen 2.
Het draait allemaal om Bohm en zijn autistische zoon Jake (die is trouwens niet doofstom zoals in de omschrijving staat). Jake Bohm, perfect gespeeld door David Mazouz, is een speciaal soort autist. Hij wil niet alleen niet aangeraakt worden, wat mij als moeder een verschrikking lijkt om nooit te kunnen knuffelen met je kind, maar heeft ook nog eens een speciale gave. Die gave is lastig uit te leggen maar in de loop van de serie begin je het beter te begrijpen. Jake ziet patronen, patronen in cijfers en die cijfers corresponderen met mensen, plaatsen en/of gebeurtenissen. Die patronen vertellen Jake dat er iets in het universum niet klopt en recht gezet moet worden. En daar komt zijn vader in beeld. Die mag als een soort marionet achter de cijfers een persoon zien te vinden. Niet gemakkelijk en zeker niet als hij ook nog eens dwars wordt gezeten door jeugdzorg die de voogdij van Jake willen hebben. Niet omdat er niet goed voor Jake wordt gezorgd, Martin doet het namelijk geweldig met zijn zoon, maar omdat een duistere niet nader te noemen organisatie geld ziet in de patronen en dus in Jake.
Tot zover de omschrijving. Is Touch een bijzondere serie? Ja, dat is het zeker. De plaatsen, mensen en landen die je aandoet maken het bijzonder. Er wordt gelukkig niet overal Amerikaans gesproken. Ben je in Parijs wordt er Frans gesproken, komen we in Israël wordt er Arabisch of Hebreeuws gesproken. Zelfs de twee geweldig leuke Japanse meiden met telefoon (ga zelf maar kijken om die te snappen) spreken alleen Japans en soms Engels vertaald door een Iphone App. Touch is bijzonder door de mensen die in elke aflevering je hart weten te raken. Door Martin Bohm die er alles voor doet om te kunnen communiceren met zijn zoon. Het is soms hartverscheurend om zijn pogingen te volgen, en dan te zien dat Jake zich er ogenschijnlijk niets van aantrekt. Soms, heel soms, betrap je je er als kijker op dat je een hekel krijgt aan het jongetje Jake, als zijn vader weer wezenloos achter hem aan holt en roept: “Jake, slow down”, maar Jake reageert daar totaal niet op. Dat gevoel schud je net zo snel weer af als je beseft dat Jake hier niets aan kan doen. De jongen wordt geleid door een onzichtbare kracht die wij “gewone” mensen niet kunnen zien.
Elke aflevering behelst een rode draad en een nummer (cijferreeks) die mensen bij elkaar brengt. Het concept is geweldig en ook de acteurs zijn uitstekend gekozen. De cijferreeks klopt elke keer weer en je kan geen fout in de logica ontdekken. Het mooie van Touch is dat er nagenoeg geen geweld inzit en dat het mensen over de hele wereld bij elkaar brengt. Een aangrijpende serie die de moeite van het kijken zeker waard is.
Een dikke zeven is verdient, op naar seizoen 2.
Over de auteur, Mandy Gelling-Potharst
Mandy (1966) schrijft vanaf 2013 recensies, nieuwsberichten en columns. Inmiddels is het schrijven en meedenken voor MijnSerie een grote hobby geworden waar ze voorlopig nog niet mee wil stoppen. Ook maakte ze tussen 2016 en 2018 elke week een radiocolumn op Roulette FM voor het programma Ochtend Oostrom met Peter Oostrom. Vanaf januari 2019 gingen de twee weer samenwerken door éénmaal per maand een MijnSerie Podcast te maken. En sinds september 2018 is ze content manager. Vanaf 1 maart 2020 is ze hoofdredacteur van MijnSerie. Het genre series waar ze naar kijkt is nu ook zo uitgebreid dat ze niet kan zeggen welk genre, naast horror/thriller en alles over Sherlock Holmes, ze nu het beste vindt. Alle genres hebben wel iets wat haar aanspreekt. Ze staat altijd open voor goede tips over series die ze nog niet op haar kijk- of wensenlijstje heeft staan
Meer recensies van Mandy Gelling-Potharst
Reacties (2)