Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
The Walking Dead - Seizoen 1
Nadat politieagent Rick Grimes is neergeschoten ontwaakt hij in het ziekenhuis. De verdorde bloemen verraden dat hij er al een tijdje ligt. Met pijn en moeite beweegt hij zich door de bloederige gangen vol met rotzooi. Alles is verlaten. Het eerste geluid dat hij hoort komt van achter een goed afgesloten deur met opgekladde tekst "Don’t open, dead Inside". Buiten is het al even stil. De rotzooi is er nog groter. Lijken liggen opgestapeld, militaire voertuigen vullen de omgeving rondom het ziekenhuis. Alles lijkt compleet verlaten. Totdat een half verrot bovenlichaam hem probeert aan te vallen. Soort van.
De openingsbeelden van het eerste seizoen van The Walking Dead herinneren sterk aan Danny Boyle’s film 28 Days Later. In de eerste afleveringen leent de serie sowieso veel van bekende films rondom het zombie-thema. Scènes uit Night of the Living Dead, Dawn of the Dead (beide van George A. Romero, die het zombiegenre ontwikkelde tot wat het nu is), I Am Legend, Resident Evil en zelfs Shaun of the Dead worden – bewust of onbewust – min of meer hergebruikt. Dit is eerder een observatie dan een kritiek; de scènes werken en zijn bijna verplicht in een serie over een wereld overgenomen door zombies.
In de proloog waarin we Rick (Andrew Lincoln) ontmoette, hebben we ook zijn partner en goede vriend Shane (Jon Bernthal) ontmoet. Ook hij blijkt nog te leven. Samen met Rick’s vrouw Lori (Sarah Wayne Callies), zoon Carl (Chandlet Riggs) en een aanzienlijke groep – waaronder belangrijke karakters Dale (Jeffrey DeMunn), Andrea (Laurie Holden) en Glenn (Steven Yeun) – probeert hij rond de stad Atlanta te overleven. Ruwe bolster Daryl (Norman Reedus) ontpopt zich ook als een belangrijk karakter. Zijn hoofddoel: overleven.
The Walking Dead introduceert erg veel karakters en heeft slechts zes afleveringen in dit eerste seizoen om ons met ze mee te laten voelen. De serie slaagt daar slechts deels in. De bovengenoemde karakters winnen onze sympathie vrij makkelijk, maar voor een hoop anderen lukt dit niet. Korte scènes moeten er zo nu en dan voor zorgen dat we relaties tussen de grotere en kleinere rollen begrijpen. Met name de mensen – en daardoor gebeurtenissen – rondom Andrea geven de kijker niet het bedoelde gevoel. Soms is er zo sprake van misplaatst melodrama dat neigt naar soap, ook al sterven er mensen op het scherm.
Ondanks dat is The Walking Dead zeker een succes. De spanning is constant aanwezig. Niet alleen qua de grote boze wereld, ook in de onderlinge relaties tussen de hoofdpersonen. Met name Rick, Shane, Lori en Daryl zijn goed uitgedachte personages. Naast de logische stappen in het verhaal weet de serie altijd iets nieuws te verzinnen om de kijker geboeid te houden. Het is verrassend op hoeveel verschillende manieren zombies kunnen verschijnen en uiteindelijk weer verdwijnen.
De serie is gebaseerd op de stripboeken van schrijver Robert Kirkman en artiesten Tony Moore en Charlie Adlard. Frank Darabont – als regisseur bekend van The Shawshank Redemption en The Green Mile – lijkt misschien niet de meest logische keuze om de stripboeken naar bewegende beelden te ontwikkelen. Toch zijn genoemde films verfilmingen van boeken van Stephen King. Het lijkt alsof er veel van de “King of Horror” geleerd is.
Darabont’s laatste project als regisseur was eveneens gebaseerd op een King-boek, horrorfilm The Mist. Hierin is ook al duidelijk te zien dat Darabont begrijpt hoe horror werkt: dat wat je niet ziet is vaak enger dan dat wat je wel ziet. De enkele duidelijk uitgewerkte karakters zorgen daarbij genoeg voor het meeleven door de kijker. Met deze gedachte als uitgangspunt zou het goed zijn als hij de serie in seizoen twee iets meer focus geeft. Hoe dan ook is The Walking Dead een geslaagde horrorserie en is het erg jammer dat het eerste seizoen slechts zes aflevering telt.
Volg The Walking DeadDe openingsbeelden van het eerste seizoen van The Walking Dead herinneren sterk aan Danny Boyle’s film 28 Days Later. In de eerste afleveringen leent de serie sowieso veel van bekende films rondom het zombie-thema. Scènes uit Night of the Living Dead, Dawn of the Dead (beide van George A. Romero, die het zombiegenre ontwikkelde tot wat het nu is), I Am Legend, Resident Evil en zelfs Shaun of the Dead worden – bewust of onbewust – min of meer hergebruikt. Dit is eerder een observatie dan een kritiek; de scènes werken en zijn bijna verplicht in een serie over een wereld overgenomen door zombies.
In de proloog waarin we Rick (Andrew Lincoln) ontmoette, hebben we ook zijn partner en goede vriend Shane (Jon Bernthal) ontmoet. Ook hij blijkt nog te leven. Samen met Rick’s vrouw Lori (Sarah Wayne Callies), zoon Carl (Chandlet Riggs) en een aanzienlijke groep – waaronder belangrijke karakters Dale (Jeffrey DeMunn), Andrea (Laurie Holden) en Glenn (Steven Yeun) – probeert hij rond de stad Atlanta te overleven. Ruwe bolster Daryl (Norman Reedus) ontpopt zich ook als een belangrijk karakter. Zijn hoofddoel: overleven.
The Walking Dead introduceert erg veel karakters en heeft slechts zes afleveringen in dit eerste seizoen om ons met ze mee te laten voelen. De serie slaagt daar slechts deels in. De bovengenoemde karakters winnen onze sympathie vrij makkelijk, maar voor een hoop anderen lukt dit niet. Korte scènes moeten er zo nu en dan voor zorgen dat we relaties tussen de grotere en kleinere rollen begrijpen. Met name de mensen – en daardoor gebeurtenissen – rondom Andrea geven de kijker niet het bedoelde gevoel. Soms is er zo sprake van misplaatst melodrama dat neigt naar soap, ook al sterven er mensen op het scherm.
Ondanks dat is The Walking Dead zeker een succes. De spanning is constant aanwezig. Niet alleen qua de grote boze wereld, ook in de onderlinge relaties tussen de hoofdpersonen. Met name Rick, Shane, Lori en Daryl zijn goed uitgedachte personages. Naast de logische stappen in het verhaal weet de serie altijd iets nieuws te verzinnen om de kijker geboeid te houden. Het is verrassend op hoeveel verschillende manieren zombies kunnen verschijnen en uiteindelijk weer verdwijnen.
De serie is gebaseerd op de stripboeken van schrijver Robert Kirkman en artiesten Tony Moore en Charlie Adlard. Frank Darabont – als regisseur bekend van The Shawshank Redemption en The Green Mile – lijkt misschien niet de meest logische keuze om de stripboeken naar bewegende beelden te ontwikkelen. Toch zijn genoemde films verfilmingen van boeken van Stephen King. Het lijkt alsof er veel van de “King of Horror” geleerd is.
Darabont’s laatste project als regisseur was eveneens gebaseerd op een King-boek, horrorfilm The Mist. Hierin is ook al duidelijk te zien dat Darabont begrijpt hoe horror werkt: dat wat je niet ziet is vaak enger dan dat wat je wel ziet. De enkele duidelijk uitgewerkte karakters zorgen daarbij genoeg voor het meeleven door de kijker. Met deze gedachte als uitgangspunt zou het goed zijn als hij de serie in seizoen twee iets meer focus geeft. Hoe dan ook is The Walking Dead een geslaagde horrorserie en is het erg jammer dat het eerste seizoen slechts zes aflevering telt.
Reacties (0)