The Missing

Jammer dat er geen vervolgseizoen is die voort borduurt op het vorige, ik zou graag willen weten of dat jongetje nu werkelijk Oliver is......

Het is de nachtmerrie van iedere ouder. Je steekt in de plaatselijke buurtsuper even je hoofd in de koeling, zodat je met een gestrekte arm nét dat laatste pak halfvolle melk van ‘t rek kan grissen, wil je vloeibare verovering met gepaste trots naast je kind in het winkelwagentje zetten… kind weg. “Die zal bij de chipsafdeling wel weer een pleidooi staan te verzinnen waarom deze keer toch écht de Ringelings mee naar huis genomen moeten worden”, denk je nog, maar eenmaal daar aangekomen is er in geen velden of wegen een mini-me te bekennen. Ongemak wordt pas echt full blown paniek als blijkt dat ook bij de kassa’s – waar door die kleine terroristen vaak op bijna professioneel niveau om voetbalplaatjes wordt gebedeld – niemand een klein fashion victimpje op maat 26 Air Jordan V’s heeft gezien. Roepen is inmiddels al lang hysterisch schreeuwen geworden en in je hoofd trekken de meest verschrikkelijke scenarios al aan je voorbij. Nou, dat is dus ongeveer de basis van The Missing. Gezellig, hė?

Het leven van Tony en zijn vrouw Emily staat volledig op z’n kop als één of andere gek er tijdens een vakantie in Frankrijk met hun zoontje Oliver vandoor gaat. De uitgebreide zoektocht die daar op volgt levert niets op, maar Tony weigert zich daar bij neer te leggen. Hij besluit niet te rusten tot de onderste steen boven is, ook al trekt dit een zware wissel op zijn huwelijk en de relaties met de mensen om hem heen. Go Tony!

The Missing is sober, traag en gestript van ontploffingen en high speed chaces met uzi schietende sportschooljongens die uit het bijrijdersportier hangen. De dialoog en het verhaal staan centraal en dat is prettig. The Missing is een klassieke schone en die hebben over het algemeen niet heel veel nodig om goed voor de dag te komen.