Lijn 32 - Seizoen 1

Wanneer een serie of film Nederlands is sla ik het gewoonlijk bij voorkeur al af. Nederlandse producties laten qua kwaliteit vaak te wensen over naar mijn mening, maar ik besloot een uitzondering te maken voor lijn 32. Ik was wel benieuwd naar het verhaal met de ontploffende bus en de meerdere verhaallijnen. En ook Waldemar Torenstra ( bekend van Ja zuster, nee zuster en Bride flight) was voor mij een extra motivatie. Hoewel ik besefte dat ik maar één film heb gezien waar hij in speelt, heb ik altijd de indruk gehad dat hij een hele goede acteur is.

De serie start met een scene waarin je wordt geïntroduceerd aan lijn 32 waar bij elke halte passagiers instappen. Dit zijn niet zomaar passagiers, dit zijn de hoofdrolspelers in de serie. Het feit dat je iedereen ziet inchecken met de OV Chipkaart maakt deze scene erg herkenbaar voor de busreizende Nederlander. Waldemar Torenstra speelt Hein, medewerker van de Regionale Inlichtingen Dienst (RID) en in de eerste tien minuten zie je hem de achtervolging inzetten voor lijn 32. Dan zie je de bus een bocht maken waarbij de bus op zijn zij valt en ontploft. Hein die in de achtervolging zat, knalt langs de zijkant van de bus en belandt ook op de kop. Dit gebeurt allemaal voor het gerechtsgebouw waar op dat moment een rechtszaak plaatsvindt waar een politicus à la Wilders (Reinout Bussemaker) bij moet getuigen. Hierna ga je zes weken terug in de tijd en volg je de tien hoofdpersonen die uiteindelijk in lijn 32 zullen instappen op de dag van het ongeluk.

Zoals we gewend zijn van de Nederlandse films en series zit er het gewoonlijke naakt in de serie, maar qua hoeveelheid naakt vind ik het allemaal gelukkig nog meevallen. Hoewel ik na de eerste aflevering de serie niet slecht vond, denk ik niet dat ik de serie gevolgd had als ik het toevallig was tegengekomen op tv. Gezien ik de serie op dvd heb liggen, wilde ik het wel gewoon uitkijken en aan de andere kant was ik toch ook wel weer benieuwd hoe het zou aflopen met dat busongeluk. Ik heb mij de hele serie afgevraagd hoe de bus, terwijl hij gewoon rijd, op zo’n sukkelige manier zomaar kan omvallen. Hier kreeg ik tijdens de allerlaatste aflevering antwoord op en ik moet zeggen dat ik oprecht verbaasd was en het niet had aan zien komen.

Hoewel ik tijdens de serie de echte spanning miste en bepaalde verhalen totaal irrelevant vond, was ik erg tevreden met de laatste aflevering. Echter door de hoeveelheid van de verhaallijnen was ik soms het overzicht kwijt en miste ik de grip op de daadwerkelijke verhaallijn. Hoewel onmisbaar voor het uiteindelijke verhaal, had bijvoorbeeld het stel Pauline en Dennis (Charlie Chan Dagelet en Tobias Nierop) wel weggelaten kunnen worden. Zo hadden ze het verhaal ook kloppend kunnen maken door hen een veel kleinere rol te geven. En dan het echtpaar op leeftijd (Annemarie Prins en Eric van der Donk) welke totaal weg had kunnen worden gelaten. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het stel erg aandoenlijk en vond het vreselijk om te zien hoe de zieke oude man in het verval raakte, maar de verhaallijn was totaal overbodig. Hoewel het al een kleine rol was snapte ik ook niet waarom ze een vriendin hebben toegevoegd voor Hein.

Een aantal zaken die ik jammer vond die niet met verhaallijnen te maken hebben, zijn bijvoorbeeld de simpliciteit die gebruikt wordt in de serie. In de eerste aflevering wordt een nepbom geplaatst door twee Marokkaanse scholieren en het onschadelijk maken van deze bom door de inlichtingendienst vind ik te simpel. Het complot wat hierachter weg komt vind ik ook te simplistisch in elkaar gezet, maar Waldemar Torenstra zet ondanks dat toch wel een zeer ijzersterke rol neer. Ook denk ik dat Sigrid ten Napel het na het vertolken van de rol van Tamara Schoots nog ver zal schoppen.

Nog een laatste negatief punt over het in elkaar zetten van de serie zijn de stukjes voorafgaand in de aflevering waarin je ziet wat in de vorige aflevering is gebeurd. Aansluitend op dit stukje gaat de serie direct verder zonder dat je doorhebt dat het ‘Eerder in lijn 32’ stuk is afgelopen waardoor je het idee krijgt dat je een heel stuk hebt gemist in de vorige aflevering. Ik heb daadwerkelijk na het zien van zo’n voorafgaand stuk van aflevering zeven geheel aflevering zes nogmaals, maar doorgespoeld, gekeken om te kijken of ik een stuk had gemist omdat ik het echt niet herkende. Pas daardoor besefte ik dat het niet meer onderdeel was van het voorafgaande stuk, maar van de huidige aflevering.

Zoals ik al eerder zei was ik wel echt tevreden met de laatste aflevering. Pas toen begon de serie mij echt te boeien en werd ik er helemaal in mee gezogen. Het busongeluk verliep totaal anders dan ik mij in eerste instantie probeerde voor te stellen en ook de moraal van het verhaal werd toen voor mij pas echt duidelijk. In de laatste aflevering zie je echt hoe vooroordelen en racisme een eigen leven kunnen gaan leiden en welke enorme gevolgen dit kan hebben. De laatste aflevering was echt ontroerend en spannend. Het enige minpunt van de laatste aflevering was een zeer slecht bewerkte foto van Hein van vroeger in zijn voetbaltenue. Je kon zien dat er niet veel werk in was gestoken om die foto echt te laten lijken.

Persoonlijk denk ik dat wanneer van lijn 32 een film was gemaakt in plaats van een bijna acht uur durende serie (bestaande uit acht afleveringen) dat men de kijkers makkelijker had kunnen boeien. Hierbij zou ik dan het aantal hoofdrollen reduceren waardoor het verhaal makkelijker te volgen zou zijn en er een duidelijkere richting aan het verhaal was gegeven.

Hoewel ik de serie tijdens het kijken in eerste instantie niet super vond, verdient het dankzij de toch wel enorm spannende laatste aflevering van mij een dikke 7.