Homeland - Seizoen 4
Er zijn maar weinig series zo universeel afgekraakt als Homeland. Het is een ijzersterk voorbeeld van de onmogelijke relatie tussen verwachtingen van het publiek en de uitvoering van het stuk. Het eerste seizoen zette verhaallijnen zorgvuldig op, alleen om een compleet andere route te nemen. Die hoge lat wisten latere seizoenen niet meer te overtreffen. Dus voor een ieder begint aan het vierde seizoen van Homeland, dat terecht alom geprezen wordt, moet hij zich afvragen: Wat verwacht ik nou eigenlijk van deze serie?
Het moet gezegd worden dat seizoen vier zo onvoorspelbaar en dubbelzijdig is als haar hoofdrolspeelster. Carrie is nu een stationschef bij de CIA in, zoals Fatima Shakeel in The Week concludeerde, een haast beledigend incorrecte versie van Islamabad, Pakistan. Er wordt een aanval gepland op een locatie waar grote, boze terrorist Haqqani (Numan Acar, Rosewater) verscholen zit. Dit is herkenbaar Abu Nazir-achtig gedoe, wat een thema is dit jaar. Homeland herhaalt zichzelf. Soms werkt dat, met oude bekenden die zorgvuldig worden geïntroduceerd in Carrie’s nieuwe wereld (Peter Quinn!). Soms werkt dat totaal niet zoals bij de student Aayan Ibrahim (Suraj Sharma, Life of Pi). Een nieuwe kijker kan makkelijk instappen nu de rode draad van de serie zo grondig afgekapt werd aan het einde van seizoen drie. Sterker nog, nieuwe kijkers zullen wellicht meer onder de indruk zijn van de eerste paar afleveringen dan oude fans. De voorkomende herhaling kan zorgen voor een sceptische blik die, zelfs al komt de aflossing van deze verhalen veel eerder dan we voorheen gewend waren, Homeland niet meer serieus kan nemen. Dat zou zonde zijn, want latere afleveringen maken een hoop goed. Wederom: verwachtingen tegenover uitvoering.
De eerste paar afleveringen spenderen zo veel tijd op het focussen op andere verhalen dan de hoofdmissie dat het goed illustreert waar de serie zo veel moeite mee heeft. Wie verwacht dat Homeland continu suspense zal leveren, wordt soms teleurgesteld. Wanneer het spannend is, is het een van de meest opwindende series die er bestaan. Seizoen vier levert puntje-van-je-stoel sensatie. Die momenten zijn er met enige regelmaat, maar niet constant. Wie verwacht dat Homeland sociale relevantie zal belichamen, wat niet onderschat moet worden met ten minste een significant deel van de kijkers die vaker de serie kijkt dan het nieuws, komt ook bedrogen uit. Ja, er zijn enkele belangrijke conversaties die op subtiele wijze kritiek uiten op de CIA of de War on Terror. Zeker latere afleveringen durven een standpunt in te nemen. Maar deze worden weer naar beneden gehaald door het gemak waarmee politieke ontwikkelingen geportretteerd worden. Wie Homeland kijkt voor Carrie en Claire Danes’ magistrale spel wordt pas echt beloond. Wat seizoen vier duidelijk maakt is dat dit een verhaal is van een sociaal beperkte, geestelijk zieke vrouw die ook intelligent is. De problemen die zij behandelt zijn niet zo zeer professioneel complex als dat ze morele vraagstukken zijn. Bijvoorbeeld Carrie wordt in het begin van het seizoen geconfronteerd met de zorg van haar kind, een rol waar ze niet alleen ontzettend ongeschikt maar ook emotioneel incapabel voor is. Haar liefde, haar drijfveer, is de CIA. Dus als Carrie er voor kiest om terroristen op te sporen aan de andere kant van de wereld, worden we veelal herinnerd dat ze een imperfect persoon is, giftig zelfs voor haar omgeving. Zowel haar collega’s als haar familieleden worden hiermee geconfronteerd. Elke keer dat Carrie een grens overtreedt, wordt het publiek weer voor een vraagstuk gezet terwijl ze de gevolgen met hun heldin moeten doorstaan.
Wie een afbeelding van het hectische leven van Carrie Matheson wil, is bij Homeland seizoen vier aan het juiste adres. Niet alleen bouwt dit seizoen naar een zinderende climax toe, het ontleed ook Carrie’s persoonlijkheid op een meesterlijke wijze. Tevens brengt dit jaar de schokkende plotwendingen van seizoen één terug. Het biedt een platform aan voor discussies over islamofobie of samenzweringstheorieën van 11 september, zelfs als het niet altijd slaagt in het geven van duidelijke argumenten. Verwacht een unieke hoofdrolspeler, een verfrissende setting en absolute krankzinnige wendingen en Homeland, voor het eerst in jaren, is weer jouw serie.
Het moet gezegd worden dat seizoen vier zo onvoorspelbaar en dubbelzijdig is als haar hoofdrolspeelster. Carrie is nu een stationschef bij de CIA in, zoals Fatima Shakeel in The Week concludeerde, een haast beledigend incorrecte versie van Islamabad, Pakistan. Er wordt een aanval gepland op een locatie waar grote, boze terrorist Haqqani (Numan Acar, Rosewater) verscholen zit. Dit is herkenbaar Abu Nazir-achtig gedoe, wat een thema is dit jaar. Homeland herhaalt zichzelf. Soms werkt dat, met oude bekenden die zorgvuldig worden geïntroduceerd in Carrie’s nieuwe wereld (Peter Quinn!). Soms werkt dat totaal niet zoals bij de student Aayan Ibrahim (Suraj Sharma, Life of Pi). Een nieuwe kijker kan makkelijk instappen nu de rode draad van de serie zo grondig afgekapt werd aan het einde van seizoen drie. Sterker nog, nieuwe kijkers zullen wellicht meer onder de indruk zijn van de eerste paar afleveringen dan oude fans. De voorkomende herhaling kan zorgen voor een sceptische blik die, zelfs al komt de aflossing van deze verhalen veel eerder dan we voorheen gewend waren, Homeland niet meer serieus kan nemen. Dat zou zonde zijn, want latere afleveringen maken een hoop goed. Wederom: verwachtingen tegenover uitvoering.
De eerste paar afleveringen spenderen zo veel tijd op het focussen op andere verhalen dan de hoofdmissie dat het goed illustreert waar de serie zo veel moeite mee heeft. Wie verwacht dat Homeland continu suspense zal leveren, wordt soms teleurgesteld. Wanneer het spannend is, is het een van de meest opwindende series die er bestaan. Seizoen vier levert puntje-van-je-stoel sensatie. Die momenten zijn er met enige regelmaat, maar niet constant. Wie verwacht dat Homeland sociale relevantie zal belichamen, wat niet onderschat moet worden met ten minste een significant deel van de kijkers die vaker de serie kijkt dan het nieuws, komt ook bedrogen uit. Ja, er zijn enkele belangrijke conversaties die op subtiele wijze kritiek uiten op de CIA of de War on Terror. Zeker latere afleveringen durven een standpunt in te nemen. Maar deze worden weer naar beneden gehaald door het gemak waarmee politieke ontwikkelingen geportretteerd worden. Wie Homeland kijkt voor Carrie en Claire Danes’ magistrale spel wordt pas echt beloond. Wat seizoen vier duidelijk maakt is dat dit een verhaal is van een sociaal beperkte, geestelijk zieke vrouw die ook intelligent is. De problemen die zij behandelt zijn niet zo zeer professioneel complex als dat ze morele vraagstukken zijn. Bijvoorbeeld Carrie wordt in het begin van het seizoen geconfronteerd met de zorg van haar kind, een rol waar ze niet alleen ontzettend ongeschikt maar ook emotioneel incapabel voor is. Haar liefde, haar drijfveer, is de CIA. Dus als Carrie er voor kiest om terroristen op te sporen aan de andere kant van de wereld, worden we veelal herinnerd dat ze een imperfect persoon is, giftig zelfs voor haar omgeving. Zowel haar collega’s als haar familieleden worden hiermee geconfronteerd. Elke keer dat Carrie een grens overtreedt, wordt het publiek weer voor een vraagstuk gezet terwijl ze de gevolgen met hun heldin moeten doorstaan.
Wie een afbeelding van het hectische leven van Carrie Matheson wil, is bij Homeland seizoen vier aan het juiste adres. Niet alleen bouwt dit seizoen naar een zinderende climax toe, het ontleed ook Carrie’s persoonlijkheid op een meesterlijke wijze. Tevens brengt dit jaar de schokkende plotwendingen van seizoen één terug. Het biedt een platform aan voor discussies over islamofobie of samenzweringstheorieën van 11 september, zelfs als het niet altijd slaagt in het geven van duidelijke argumenten. Verwacht een unieke hoofdrolspeler, een verfrissende setting en absolute krankzinnige wendingen en Homeland, voor het eerst in jaren, is weer jouw serie.