Hemlock Grove - Seizoen 1

Heel soms komen er van die series voorbij waarbij je gewoonweg niet weet wat je er mee moet. Hemlock Grove is een dergelijk serie. Voordat ik aan deze recensie begon had ik al vele recensies weggegooid en een paar slapeloze nachten gehad. Na lang aarzelen dan toch deze recensie. Waarbij ik niet ontkom aan het volgende: Hemlock Grove is of heel erg goed en ik zie het niet of Hemlock Grove is gewoon slecht en daardoor een zogenaamd stiekem pleziertje.

Hemlock Grove is Netflix’ derde originele serie. Na Lilyhammer (2012) en House of Cards (februari 2013) kwam Netflix in april 2013 met deze dramaserie waarbij de trailer al deed vermoeden dat het geen gewone serie zou gaan worden. Met de waarschuwing voor seks, milde ontucht, orale seks, zwaar drugs gebruik, homoseksuele liefde en veel bloed wisten de kijkers bij voorbaat al dat Hemlock Grove niet voor de teerhartige zou zijn. De serie zou een wellustige kijk hebben op menselijk vlees en algemene belachelijkheid. En dat klopt wel. Na dertien afleveringen heeft deze dame wel even genoeg van de Twin Peaks achtige kijk op een Amerikaans plaatsje met zijn bizarre inwoners.

Hemlock Grove vertelt het verhaal van de Rumanceks en de Godfrey’s. Beide zijn eenouder gezinnen. De Rumanceks zijn zigeuners en betrekken een stacaravan in het buitengebied van Hemlock Grove. Moeder Lynda (Lily Taylor, Almost Human) en zoon Peter (Landon Liboiron, Terra Nova) zijn nog maar net verhuisd en uitgepakt of er wordt een zwaar verminkt lijk van een meisje gevonden. Het lijkt op een aanval van een dier. De Godfrey’s zijn puissant rijk en bestaan uit Olivia (Famke Jansen, Nip/Tuck), Roman (Bill Skarsgård, Arn) en Shelley (Nicole Boivin). Wat Olivia precies is blijft een raadsel. En waarom Peter Roman een Upir noemt is ook geheel onduidelijk. Behalve dan dat het iets duister en donker moet zijn. Shelley's verhaal is het meest onduidelijk, waarom het zachtaardige en intelligente meisje zo mismaakt is, wordt in deze dertien afleveringen niet uitgelegd. Behalve dan dat het iets te maken heeft met de Witte Toren en Dr. Johann Pryce (Joel de la Fuente, Law & Order: Special Victims Unit). De dokter heeft de rijkdom van de Godfrey’s tot zijn beschikking en doet onduidelijke experimenten.

Als de jonge tiener Christina Wendell (Freya Tingley, Once Upon a Time) Peter vraagt of hij een weerwolf is omdat zijn ring- en wijsvinger dezelfde lengte heeft begint de ellende pas goed. Christina kan haar mond niet houden en bazuint meteen rond dat Peter een weerwolf is. Uiteraard valt de verdenking van de dood op het meisje dan ook meteen op Peter. Omdat Roman een zeer stoute kant heeft en zijn nieuwsgierigheid het wint van de waarschuwingen van zijn koude, afstandelijke moeder zoekt hij contact met Peter. De twee worden vrienden en besluiten de Varghulf te gaan zoeken en doden. Wat Dr. Chausseur (Kandyse McClure, Battlestar Galactica) eigenlijk bijdraagt aan het verhaal is mij een raadsel, behalve dan dat ze heel mooi wordt ... , ga daarvoor zelf maar kijken. Ook de nichtjes Letha Godfrey (Penelope Mitchell) en Destiny Rumancek (Kaniehtiio Horn, Defiance) van Roman en Peter hebben een vage bijdrage, met vage dialogen en vage scenes. De rol van Norman Godfrey (Dougray Scott, Desperate Housewives) als zwager en minnaar van Olivia blijft te veel onderbelicht om sympathie met hem te hebben.

Dat Netflix niet bang is voor een beetje seks, drugs, bloed en gore is na dertien afleveringen wel duidelijk, maar waarom op deze manier vertelt? Het verhaal is interessant en ook de verschillende karakters zouden je op het puntje van je stoel moeten houden. Maar helaas, dat doet het niet. Vele dialogen zijn volstrekt overbodig, zo ook vele scenes. Ik denk dat het verhaal in tien afleveringen verteld had kunnen worden, ware het niet voor al die scenes en dialogen waarbij ik tenenkrommend zat te wachten op iets dat zou kunnen gaan gebeuren. Om vervolgens teleurgesteld te worden want er gebeurde niets. En niets verkeerds over de acteurs, Famke Jansen en Bill Skarsgård dragen de serie naar grotere hoogte. De beide acteurs persen het script tot op het bot uit en dat maakt de serie dragelijker. Ook de rest van de cast doet wat die kan, maar sommige falen in het proberen. Dat falen wijd ik aan het trage soms onbegrijpelijke script en de regisseur. Sommige acteurs hebben het gewoon niet in huis om een dergelijk zwaar stuk te kunnen dragen.

Hemlock Grove is geen nieuw verhaal. Het verhaal over zigeuners, weerwolven en vampiers is heel vaak verteld en verfilmd, maar deze manier is voor mij nieuw. Je hoort termen als Varghulf en Upir en daar moet je het bijna dertien afleveringen mee doen. Pas in de allerlaatste aflevering weet je wat ze bedoelen met een Upir en één aflevering daarvoor weet je wat een Varghulf is. En in dit geval kijkt dat voor mij niet lekker. De karakters blijven plat en als deze of gene dood gaat voel ik niets. En dat vind ik een absoluut gemis. Ik zou moeten kunnen verdrinken in het verhaal, ik zou van spanning mijn kussen fijn moeten knijpen. Maar helaas, dertien afleveringen niets van dit alles. Eng wordt het echt nergens en de spanning wordt teniet gedaan door de saaie dialogen. Ga ik dan nog kijken naar seizoen twee van Hemlock Grove? Absoluut, want ik ben er van overtuigd dat er een geweldig verhaal zit ergens onder de oppervlakte. Het moet er alleen uitgehaald worden met wat vlottere en minder vage scenes en dialogen.

6 punten en op naar een hopelijk beter en korter tweede seizoen.