Leuk?
3
0
Bekijk stemmen
Game of Thrones - Seizoen 4
Game of Thrones is de beste serie op televisie. Dat wil niet zeggen dat het niet enkele fouten heeft begaan in haar vierde seizoen. Het betekent dat het televisie als medium perfectioneert en een ervaring biedt die ongeëvenaard is.
Ver in het vierde seizoen zit Jaime Lannister (Nikolaj Coster-Waldau) naast zijn broer Tyrion (Peter Dinklage). Een van hen zit in de boeien, maar beiden zijn gevangen in de wereld waarin ze leven. Tyrion herinnert zich een achterneef, een sul, die hele dagen lang kevers dood sloeg. Gefascineerd en getraumatiseerd wilde Tyrion de reden achterhalen voor dit geweld. Maar vanwege de beperkingen van zijn neef kon hij dat niet. Het gesprek eindigt om plaats te maken voor een schokkende ontknoping, waar de tien afleveringen bomvol mee zitten. Net als Tyrion blijven kijkers gechoqueerd kijken naar een schouwspel, waarin honderden personages, ogenschijnlijk zonder reden, worden afgemaakt. Is het voor ons vermaak? Zit er een les in? Wellicht zullen fans het, net als Tyrion, nooit te weten komen. Maar ondertussen blijven we gefascineerd kijken.
Game of Thrones is alles wat een TV serie kan zijn. Het is een meestervertelling over een wereld waarin het slechtste van de mens zegeviert. Het aantal personages dat we vanaf het begin volgen slinkt per aflevering. Degene die het einde van een aflevering halen zijn getraumatiseerd voor het leven. Terwijl Tyrion, Arya (een formidabele Maisie Williams), Daenarys (Emilia Clarke) en hun metgezellen ver van het onvermijdelijke einde navigeren door de fantasie wereld, wordt het duidelijk dat dit een spel voor de geduldigen is. Seizoen vier maakt dit duidelijk door heel veel verhaallijnen te verlengen. Net als toen Ned Stark (Sean Bean) zijn hoofd verloor in seizoen één, vragen kijkers zich af wat het punt van de verhalen is. Seizoen vier geeft daar deels antwoord op. Kijk niet verder dan de personages die nog leven aan het begin van seizoen vier. Daenarys, Tyrion, Sansa (Sophie Turner), Arya, zelfs arme Theon (Alfie Allen), zijn producten geworden van de wereld waarin ze leven. Allen spiegelbeelden van hoe we ze ooit leerde kennen. In het spel om de troon win je of sterf je. Als er maar één winnaar kan zijn, en alle anderen sterven, dan is de serie een vertelling van de lessen die zij leren voor hun dood.
Als TV serie is een rustige aanpak het best op zijn plek. Waar alle series kampen met uitmelkerij, vertraging en onnodig dramatische ontwikkelingen, zijn ze het best op hun plaats in Game of Thrones. Nu de scheuren in de adaptatie van de boeken zich beginnen te vertonen, wordt ook deze serie geplaagd door dergelijke problemen. Echter, de rustige aanpak is de meest verrijkende. Wie dat leert te waarderen aan Game of Thrones wordt wekelijks op zijn wenken bediend. Het liefst willen we dat Daenarys haar draken mee neemt naar King's Landing en Joffrey's (Jack Gleeson) hoofd afbrandt, maar is het niet boeiender om eerst te zien hoe zij het eigenlijk doet in een machtspositie? Is het niet verrijkend om Sansa van naïef tienermeisje tot zelfonderhoudende vrouw te zien groeien? Of Jon Snow (Kit Harrington) van verloren bastaard tot legeraanvoerder?
Game of Thrones treedt over de grenzen van televisie met een vierde seizoen dat gecompliceerd maar soms overvol aanvoelt. De dialogen worden onnatuurlijker, enkele verhaallijnen worden slordiger. De serie moet door heel veel stof heen komen in een korte tijd. De kracht ligt in de pauzes die de serie durft te nemen. Zo spendeert The Watchers on the Wall een geheel uur op een locatie. Een oponthoud voor het grote verhaal, maar een spektakel voor het oog. Het enorme budget van de serie is terug te zien in de briljante vechtscenes, prachtige computereffecten en natuurlijk de perfecte kostuums en decors. Met wendingen die niemand ziet aankomen, formidabele acteerprestaties en bijzondere karakterontwikkelingen is Game of Thrones een serie zoals geen ander. Het vierde seizoen is een modern meesterwerk waarmee zowel de opvolgende seizoenen als alle andere TV series hierna moeite zullen hebben om te overtreffen.
Volg Game of ThronesVer in het vierde seizoen zit Jaime Lannister (Nikolaj Coster-Waldau) naast zijn broer Tyrion (Peter Dinklage). Een van hen zit in de boeien, maar beiden zijn gevangen in de wereld waarin ze leven. Tyrion herinnert zich een achterneef, een sul, die hele dagen lang kevers dood sloeg. Gefascineerd en getraumatiseerd wilde Tyrion de reden achterhalen voor dit geweld. Maar vanwege de beperkingen van zijn neef kon hij dat niet. Het gesprek eindigt om plaats te maken voor een schokkende ontknoping, waar de tien afleveringen bomvol mee zitten. Net als Tyrion blijven kijkers gechoqueerd kijken naar een schouwspel, waarin honderden personages, ogenschijnlijk zonder reden, worden afgemaakt. Is het voor ons vermaak? Zit er een les in? Wellicht zullen fans het, net als Tyrion, nooit te weten komen. Maar ondertussen blijven we gefascineerd kijken.
Game of Thrones is alles wat een TV serie kan zijn. Het is een meestervertelling over een wereld waarin het slechtste van de mens zegeviert. Het aantal personages dat we vanaf het begin volgen slinkt per aflevering. Degene die het einde van een aflevering halen zijn getraumatiseerd voor het leven. Terwijl Tyrion, Arya (een formidabele Maisie Williams), Daenarys (Emilia Clarke) en hun metgezellen ver van het onvermijdelijke einde navigeren door de fantasie wereld, wordt het duidelijk dat dit een spel voor de geduldigen is. Seizoen vier maakt dit duidelijk door heel veel verhaallijnen te verlengen. Net als toen Ned Stark (Sean Bean) zijn hoofd verloor in seizoen één, vragen kijkers zich af wat het punt van de verhalen is. Seizoen vier geeft daar deels antwoord op. Kijk niet verder dan de personages die nog leven aan het begin van seizoen vier. Daenarys, Tyrion, Sansa (Sophie Turner), Arya, zelfs arme Theon (Alfie Allen), zijn producten geworden van de wereld waarin ze leven. Allen spiegelbeelden van hoe we ze ooit leerde kennen. In het spel om de troon win je of sterf je. Als er maar één winnaar kan zijn, en alle anderen sterven, dan is de serie een vertelling van de lessen die zij leren voor hun dood.
Als TV serie is een rustige aanpak het best op zijn plek. Waar alle series kampen met uitmelkerij, vertraging en onnodig dramatische ontwikkelingen, zijn ze het best op hun plaats in Game of Thrones. Nu de scheuren in de adaptatie van de boeken zich beginnen te vertonen, wordt ook deze serie geplaagd door dergelijke problemen. Echter, de rustige aanpak is de meest verrijkende. Wie dat leert te waarderen aan Game of Thrones wordt wekelijks op zijn wenken bediend. Het liefst willen we dat Daenarys haar draken mee neemt naar King's Landing en Joffrey's (Jack Gleeson) hoofd afbrandt, maar is het niet boeiender om eerst te zien hoe zij het eigenlijk doet in een machtspositie? Is het niet verrijkend om Sansa van naïef tienermeisje tot zelfonderhoudende vrouw te zien groeien? Of Jon Snow (Kit Harrington) van verloren bastaard tot legeraanvoerder?
Game of Thrones treedt over de grenzen van televisie met een vierde seizoen dat gecompliceerd maar soms overvol aanvoelt. De dialogen worden onnatuurlijker, enkele verhaallijnen worden slordiger. De serie moet door heel veel stof heen komen in een korte tijd. De kracht ligt in de pauzes die de serie durft te nemen. Zo spendeert The Watchers on the Wall een geheel uur op een locatie. Een oponthoud voor het grote verhaal, maar een spektakel voor het oog. Het enorme budget van de serie is terug te zien in de briljante vechtscenes, prachtige computereffecten en natuurlijk de perfecte kostuums en decors. Met wendingen die niemand ziet aankomen, formidabele acteerprestaties en bijzondere karakterontwikkelingen is Game of Thrones een serie zoals geen ander. Het vierde seizoen is een modern meesterwerk waarmee zowel de opvolgende seizoenen als alle andere TV series hierna moeite zullen hebben om te overtreffen.
Reacties (3)