Covert Affairs – Seizoen 4

Zoals bekend ben ik een groot fan van Covert Affairs. Elk jaar kijk ik weer uit naar mijn weekje met Piper Perabo, waarin ik het nieuwste seizoen binnen een paar dagen heb verslonden. Maar elk jaar ben ik ook wel weer een beetje bang. Stel dat het seizoen tegenvalt, wat dan? Gelukkig is dat me dit jaar wederom bespaard gebleven.

Seizoen drie liet ons achter met Henry Wilcox en Annie, die al dan niet een deal met elkaar sluiten over het lot van bepaalde personen binnen de CIA. Het begin van seizoen vier gaat verder waar we gebleven waren, maar zet wel even de turbo aan. Probeer niet tussendoor wat te drinken in te schenken of te luisteren naar een huisgenoot die een heel boeiend verhaal wil vertellen, dan kan je gewoon opnieuw beginnen. Dit hoge tempo zorgt er echter wel voor dat je wederom door het seizoen heen vliegt, en is alles behalve storend.

Waar in de vorige seizoenen nog van een soort sprookje gesproken kon worden, alles kwam toch altijd wel goed, vind ik de serie dit seizoen volwassen geworden. Belangrijke mensen raken hun baan kwijt en komen onder grote druk te staan, (nieuwe) hoofdrolspelers overleven dit seizoen niet en de romances waar we van mogen meegenieten, zijn vaak geen lang leven beschoren. Eigenlijk staat het niveau van de serie gelijk aan Annies carrière binnen de CIA. Het begon als een groentje, maar raakt steeds meer ervaren in hetgeen wat men aan het doen is.

Ook dit vierde seizoen neemt USA Network ons mee over de hele wereld voor de diverse spannende scènes. Seizoen drie was voornamelijk in Europa (Moskou, Amsterdam), en in dit nieuwe seizoen is dat deels ook zo. Veelvuldig krijgen we beelden voorgeschoteld uit Frankfurt en Kopenhagen, terwijl ook Wenen de revue passeert. Het begin van het seizoen speelt zich echter deels af in Colombia en aan het einde zien we diverse shots uit Hong Kong. Je hoeft bijna niet meer op vakantie, als je af en toe deze serie erbij pakt.

Is het verhaal vernieuwend? Nee, dat niet echt. We hebben een mol, verdachten die achteraf toch vol goede bedoelingen zitten, familieleden die de hoofdrolspelers in de problemen brengen, zaken uit het verleden die ineens weer belangrijk worden en de nodige relationele problemen om het geheel nog wat extra jus te geven. Niets nieuws onder de zon, maar ik hou er wel van. Zoals ik al eerder heb aangekaart, de serie is lekker laagdrempelig, waardoor hij heerlijk wegkijkt.

Ook het feit dat de titels van de afleveringen afkomstig zijn van bepaalde bands is dit jaar weer teruggekeerd. Seizoen één en twee had ik al benoemd in mijn eerste recensie over Covert Affairs. De titels uit seizoen drie zijn afkomstig van nummers van David Bowie, terwijl seizoen vier haar namen dankt aan The Pixies, een Rockband uit Boston. Ik ben benieuwd welke band of artiest gekoppeld gaat worden aan het vijfde seizoen. Deze is gedurende het vierde seizoen al aangekondigd, dus het vertrouwen in deze serie blijft groot. Ik hoop dat men me volgend jaar wederom niet teleur gaat stellen.